Bardzo spodobał mi się pomysł, by błotniste, bagienne wschodnie wybrzeże Anglii połączyć z mitologią skandynawską. Łącznikiem jest pani antropolog Ruth, inspektor Nelson i sprawa porwania małej dziewczynki. Wszystko ładnie, pięknie, ale do czasu.

Szlak kości nie jest najlepszym kryminałem, jaki przeczytałam, a przeczytałam ich już całkiem sporo. Dość przewidywalna, pod koniec nieco banalna. Postaci obiecujące, finalnie okazują się bardzo szablonowe. Do pewnego momentu odczuwa się nawet pewne napięcie. Zwrotów akcji jest mało i są one na tyle przewidywalne, że odbierają przyjemność czytania. Nie ma tu czego odkrywać, nie ma się nad czym zastanawiać, wszystko już wiadomo, finał nas nie zaskoczy.

Dodatkowym minusem są postacie, które z każdym kolejnym rozdziałem tracą na charakterze. Początkowo obiecujące, zmierzają w kierunku tych, które spotkać można w książkach z gatunku „literatury kobiecej”. Nie ma w nich żadnej tajemnicy, można z nich czytać jak z otwartej księgi.

Żałuję, że autorka nie postarała się wpleść w historię więcej skandynawskiej mitologii. Mało jest tu antropologii, historii, magii. Za dużo natomiast sercowych rozterek, utartych schematów. Konstrukcja samej książki nie jest niczym nowym – ileż to razy czytaliśmy kryminał, w którym autor między rozdziałami wstawia kilka akapitów skupiających się tylko na ofierze albo tylko na poszukiwanym przestępcy. Tutaj te wstawki nie są nawet odrobinę mroczne, nie wywołują gęsiej skórki, niewiele dodają.

Szlak kości mimo wszystko czyta się szybko, jest to więc całkiem dobra propozycja na jedna czy dwa popołudnia, zwłaszcza jeśli zależy nam na lekturze łatwej, przyjemnej i niewymagającej.

Bardzo spodobał mi się pomysł, by błotniste, bagienne wschodnie wybrzeże Anglii połączyć z mitologią skandynawską. Łącznikiem jest pani antropolog Ruth, inspektor Nelson i sprawa porwania małej dziewczynki. Wszystko ładnie, pięknie, ale do czasu.

Szlak kości nie jest najlepszym kryminałem, jaki przeczytałam, a przeczytałam ich już całkiem sporo. Dość przewidywalna, pod...