Po raz pierwszy w tym roku spotykam książkę, o której nie wiem, co powiedzieć.

Sam pomysł oczarował mnie od pierwszej chwili: podróż z Moskwy do Pekinu, przez całą Azję! Ach, jakie książki o Azji napisali Theroux, Thubron, ach, jaka to będzie relacja!
Zatarłam ręce, zabrałam się do lektury... i już wstęp postawił przede mną dość nieprzyjemne pytanie, czy autor jest klasycznym przykładem Amerykana-rusofoba, który widzi w tym kraju mityczne zagrożenie dla umiłowanych w Ameryce wolności i swobód obywatelskich? Czy jemu się naprawdę wydaje, że do spółki z Chinami Rosjanie nie marzą o niczym innym tylko o ukróceniu amerykańskiej hegemonii? Dla dobra dalszej lektury przyjęłam, że to ja czegoś nie rozumiem.

Autor zatem udaje się w podróż, ale nie dawnym Jedwabnym Szlakiem, niestety - przejeżdża przez wchodzące w skład Federacji Rosyjskiej obwody i republiki (obwód rostowski, kabardyjski, Osetię, Dagestan) i postsowieckie republiki Kazachstanu i Kirgistanu, aż dociera do zachodnich prowincji Chin i samej stolicy.
Nie wątpię, że są czytelnicy, których taka marszruta przyprawia o szybsze bicie serca i sama przez chwilę miałam nadzieję się do nich zaliczać. Teraz, po skończonej lekturze, zastanawiam się, czy to autor miał pecha i po prostu w jego oczach wszystkie mijane miejsca są zapuszczone, biedne, brudne i pełne niezadowolonych ludzi, narzekających na swoje przegrane życie? Głęboko wierzę, że kaukaski tygiel kulturowy z jego polityczną, religijną a przede wszystkim etniczną mieszanką to materiał na doskonałą książkę, tymczasem podróż Taylera ciągnie się i ciągnie, ludzie, miejsca i kraje niczym się nie od siebie nie różnią, może tylko jakością dróg i obsługi na przejściach granicznych, książka ciągnie się i ciągnie jak i cała ta eskapada, jeszcze na setnej stronie czekałam, aż coś się rozkręci myśląc, że kiedy wreszcie wyjedzie z Rosji rzecz cała nabierze rumieńców; autor wyjechał z Rosji, nic się nie zmieniło, nadal ta sama monotonia, ani jednego bardziej elektryzującego momentu. Cynizm młodzieży wszędzie taki sam, bieda tak samo nudna, krajobrazy tak samo nieciekawe.

Po co autor napisał tę książkę przynajmniej się domyślam. Nie wątpię, że w jego doświadczeniu była to eskapada ciekawsza niż dla mnie na papierze. Zatem po co ja przebrnęłam przez ponad czterysta stron - nie wiem.

Po raz pierwszy w tym roku spotykam książkę, o której nie wiem, co powiedzieć.

Sam pomysł oczarował mnie od pierwszej chwili: podróż z Moskwy do Pekinu, przez całą Azję! Ach, jakie książki o Azji napisali Theroux, Thubron, ach, jaka to będzie relacja!
Zatarłam ręce, zabrałam się do lektury... i już wstęp postawił przede mną dość nieprzyjemne pytanie, czy autor jest...