Według mnie to jedna z lepszych książek gajdzinów na temat Japonii. Pozycja napisana ciekawie i dowcipnie przedstawiająca nam wyprawę Kanadyjczyka, nie Amerykanina (zresztą tak wszyscy napotkani przez niego tubylcy sądzą) po Japonii. Książka, która powstała z powodu zakładu naszego autora, o to, iż pojedzie autostopem, (bo akurat ma taki kaprys) od jednego przylądka Sata na południu Japonii do drugiego na północy przylądka Soya w czasie Sakura Zensen czyli przechodzącego przez kraj frontu kwitnienia wiśni, który Japończycy traktują niebywale poważnie oraz z histerycznym wręcz entuzjazmem. Czy i w jaki sposób udało mu się tego dokonać i jakich ludzi (od szalonych Japończyków, którzy nie znoszą cudzoziemców, po tych którzy są ich ciekawi) spotkał na swojej drodze dowiecie się, kiedy zdecydujecie na ten tytuł.

Chociaż okładka książki jest piękna i klimatyczna przedstawiająca (prawdopodobnie) Zamek Hirosaki w towarzystwie kwitnącej sakury, niestety to wszystko co zobaczymy w tej pozycji z kolorowych czy jakichkolwiek zdjęć. Brakuje tu fotografii z podróży i niestety w ogóle nie uświadczymy ich tu i dlatego za to odejmuję gwiazdkę. Panie Ferguson mógł się pan lepiej postarać tym bardziej jak na autentycznego prapraprawnuka pana Livingstona (słynnego odkrywcy i badacza) przystało, czym się pan szczyci i nie omieszka wspomnieć na stronie 64 tejże książki.

Szkoda również, iż w pewnym momencie opowieść autora robi się strasznie smutna, sentymentalna, gdy opisuje swoje przygody od tej złej strony, kiedy jest traktowany jak obcy, wyrzutek i najgorszy zbój przez osoby, które spotyka na swojej drodze, ponieważ jest tylko a może aż gajdzinem. Tak wiemy, że społeczeństwo kraju kwitnącej wiśni jest hermetyczne i nie ma zamiaru otwierać się na nowości szczególnie te w postaci zagranicznych turystów i podróżników i podchodzi do nich jak przysłowiowy pies do jeża, ale żeby od razu tak depresyjnie podchodzić do tego tematu. Widać, że jest pan bardzo wrażliwym człowiekiem panie Ferguson i choć jest to dla mnie dobra cecha charakteru także u mężczyzn, i wygląda pan na sympatycznego faceta to niestety tu jestem zmuszona również obciąć kolejną gwiazdkę.

Jest to książka, w której już na samym wstępie autor bawi się z nami swoim specyficznym ironicznym poczuciem humoru, a oto i przykład: "Pierwsze wydanie ukazało się w twardej oprawie w Stanach Zjednoczonych, liczyło 433 strony (prawdziwa cegła!) i roiło się od celnych obserwacji i głębokich spostrzeżeń."*
No tak, około 400 stron to według autora prawdziwa cegła – postanowiłam po przeczytaniu tych słów sprawdzić ile ma więc książka, którą trzymam w dłoniach, która według zapewnień autora jest czy raczej powinna być wersją okrojoną i skróconą - roześmiałam się głośno, kiedy okazało się, że mój egzemplarz ma... aż 525 stron. Aha czyli ja mam mega cegłę czy może super cegłę skoro książka mająca 433 stron to prawdziwa cegła. ;)Na dodatek moja to ta wersja niby poprawiona i ulepszona. Niestety nie zbyt lubię czytać obszerne cegły, tomiszcza, księgi, woluminy czy jak je tam zwał, okropnie zaczynam się wtedy irytować i męczyć, jeśli autor na siłę tworzy kolejne zdania, dlatego też odbieram panu za to kłamstwo co do stron kolejną chyba ostatnią już gwiazdkę.

Doszłam do wniosku, że najlepiej słuchać podczas jej czytania ścieżki dźwiękowej z filmu "Ostatni samuraj", gdyż miejscami jest wyjątkowo klimatyczne i japońsko ;) a rozmarzenie i podróż do Japonii macie wtedy gwarantowane.

Myślę, że mogę polecić ją osobom chcącym dowiedzieć się czegoś więcej o Japonii bazując na anegdotach podróżnika po tym kraju oraz przygód i sytuacji, których doświadczył na własnej skórze.
*strona 7

Według mnie to jedna z lepszych książek gajdzinów na temat Japonii. Pozycja napisana ciekawie i dowcipnie przedstawiająca nam wyprawę Kanadyjczyka, nie Amerykanina (zresztą tak wszyscy napotkani przez niego tubylcy sądzą) po Japonii. Książka, która powstała z powodu zakładu naszego autora, o to, iż pojedzie autostopem, (bo akurat ma taki kaprys) od jednego przylądka Sata na...