Gdzie historia z wojny jest w tle wydarzeń, czy to w powieści sensacyjnej, thrillerze, dramacie, czy jak w tym wypadku kryminale, jest moim ulubionym tematem. Z tego powodu sięgnąłem po tę pozycję, ogólnie nie jest źle z dwoma wyjątkami. Sama historia, jest dobrze skonstruowana i poprowadzona. Taka historia lub bardzo podobna, mogła się przecież wydarzyć - podczas mrocznych lat okupacji niemieckiej czy sowieckiej. Kluczowy w tym wszystkim, jest zegar i godzina jedenasta. Sama akcja, i jej kulminacja nabiera tępa, dopiero w ostatnich rozdziałach.

Autorka za bardzo wcieliła się w domorosłego psychologa, i w pewnych miejscach, nie bardzo to było potrzebne, a wręcz było tego za dużo, i najzwyczajniej stawało się męczące, a czasami wręcz irytujące. Druga rzecz, to iż autorka nie mogła się powstrzymać, od wklejenia socrealistycznych frazesów, wiadomo w jakich czasach książka była pisana ale można, to było sobie w zupełności darować. Pasowało to jak przysłowiowy kwiatek do kożucha. Tym niemniej warto sięgnąć po tę pozycję, ostatnie rozdziały czyta się z wielkim zainteresowaniem, jak choćby spotkanie z dr.Bojarską czy opis zasadzki w dworze, który pozostaje w pamięci...

Gdzie historia z wojny jest w tle wydarzeń, czy to w powieści sensacyjnej, thrillerze, dramacie, czy jak w tym wypadku kryminale, jest moim ulubionym tematem. Z tego powodu sięgnąłem po tę pozycję, ogólnie nie jest źle z dwoma wyjątkami. Sama historia, jest dobrze skonstruowana i poprowadzona. Taka historia lub bardzo podobna, mogła się przecież wydarzyć - podczas mrocznych...

Na początku tej wciągającej i dobrze napisanej powieści tajemniczy Ktoś zabija starego zegarmistrza. W zemscie za coś, co się wydarzyło podczas wojny, przed 27 laty. W zasadzie, jak myśli, nie ma szans, aby był podejrzany o morderstwo. I faktycznie, milicja błądzi we mgle. Pojawia się jednak drobny ślad - książka że stemplem z nieistniejącej już, prowadzonej przed wojną przez Żydówkę, prywatnej biblioteki z małego miasteczka... Równocześnie że śledztwem śledzimy losy mordercy, którym zaczynają targać wątpliwości, bo kiedy zabijał Zegarmistrza ten nie przyznał się do winy.

Na początku tej wciągającej i dobrze napisanej powieści tajemniczy Ktoś zabija starego zegarmistrza. W zemscie za coś, co się wydarzyło podczas wojny, przed 27 laty. W zasadzie, jak myśli, nie ma szans, aby był podejrzany o morderstwo. I faktycznie, milicja błądzi we mgle. Pojawia się jednak drobny ślad - książka że stemplem z nieistniejącej już, prowadzonej przed wojną...

Ginie zegarmistrz, a wszystkie znalezione przy nim zegarki okazują się pieczołowicie poustawiane na godzinę jedenastą. Jaką tajemnicę skrywa godzina 23 i gdzie są jej korzenie? To właśnie ustalają na kartach tejże powieści dzielni oficerowie MO, oczywiście z powodzeniem. Polecam!

Ginie zegarmistrz, a wszystkie znalezione przy nim zegarki okazują się pieczołowicie poustawiane na godzinę jedenastą. Jaką tajemnicę skrywa godzina 23 i gdzie są jej korzenie? To właśnie ustalają na kartach tejże powieści dzielni oficerowie MO, oczywiście z powodzeniem. Polecam!

Dawno już nie miałem w ręce kryminału milicyjnego, z radością więc rzuciłem się na książkę Barbary Nawrockiej. Rzuciłem się, pożarłem i chcę jeszcze. Mimo upływu ponad czterech dekad książkę nadal czyta się w miarę dobrze. Ma oczywiście pewne znaki swoich czasów, ale właśnie za to kochamy milicyjne kryminałki, czyż nie?

W 1971 roku dokonuje się wreszcie zemsta. Zemsta pielęgnowana przez ponad ćwierć wieku, rozliczająca sprawę pochodzącą z czasów wojny. Śledztwo może okazać się niełatwą sprawą, ale przecież dzielni milicjanci zawsze łapią mordercę. To tylko kwestia czasu, ujęcie sprawcy nie będzie większym problemem.

Jak zawsze w tego rodzaju literaturze mamy do czynienia z "herosem z MO", by przywołać słynne już od dawna określenie Barańczaka. Jest więc doświadczony kapitan, nieco mniej lotny porucznik i stojący za nimi cały aparat strażników ładu i porządku, który bez problemu odnajduje dawno zaginionych ludzi. Tu nie ma żadnych wątpliwości, wszystko jest wymodelowane według jednego schematu. Cóż zresztą w tym dziwnego, skoro powieść głosi dumnie na okładce, że jest wyróżnieniem uzyskanym w konkursie ogłoszonym przez Komendę Główną MO i "Iskry"?

Niemniej jednak Zatrzymaj zegar o jedenastej broni się po tych wszystkich latach. Fabuła rozwijająca się dwutorowo, raz dając punkt widzenia mordercy, innym razem zaś organów ścigania, potrafi wciągnąć czytelnika. W tym przypomina dość zgrabne połączenie pomiędzy klasyką kryminału, w której ważne były dawno minione wydarzenia, a nowoczesnym ujęciem powieści policyjnej, gdzie z kolei liczy się to, co robi detektyw. Osobiście przypomina mi nieco dawne przedstawienia słynnego Teatru Sensacji "Kobra", tam także stosowano podobne rozwiązania.

Książka w pełni zaspokaja nawet najbardziej wyszukane czytelnicze gusta pochłaniaczy historii o zbrodni. Ten kryminał posiada coś, czego i dziś niekiedy próżno szukać w tego rodzaju literaturze. Wątek wojennych rozrachunków prowadzonych po upływie niemal trzech dekad jest bardzo dobry. Służy Nawrockiej do tego, by pokazać trudne charaktery ludzi, ich przemiany, problemy z dostosowaniem się do życia. Gdybym chciał wytłumaczyć to najprościej, odniósłbym się tutaj to pamięci naszych rodziców o PRL i pokoleniu, które już urodziło się po 1989 roku. Podobny brak wspólnego zakorzenienia, mentalne niekiedy trwanie w poprzednich latach jest widoczne niemal tak samo, choć zazwyczaj jednak wojenne traumy i powojenne wybory związków z władzą ludową na pewno były silniejsze. To wątki poboczne, niekiedy wręcz marginalne, co z jednej strony zrozumiałe z uwagi na cenzurę, z drugiej zaś i tak uznane być mogą za objaw gierkowskiej odwilży.

Literatura kryminalna to sprawna intryga i to dostajemy od Nawrockiej. Brak u niej wyciąganych z milicyjnej czapki wniosków i łutów szczęścia, rozwiązanie jest naprawdę niebanalne i mocno zaskakujące. Zatrzymaj zegar o jedenastej jest w moim osobistym rankingu powieści milicyjnej dość wysoko. Można pewnie natknąć się na tę książkę gdzieś w antykwariacie, jeśli komuś się zdarzy, polecam.

Dawno już nie miałem w ręce kryminału milicyjnego, z radością więc rzuciłem się na książkę Barbary Nawrockiej. Rzuciłem się, pożarłem i chcę jeszcze. Mimo upływu ponad czterech dekad książkę nadal czyta się w miarę dobrze. Ma oczywiście pewne znaki swoich czasów, ale właśnie za to kochamy milicyjne kryminałki, czyż nie?

W 1971 roku dokonuje się wreszcie zemsta. Zemsta...

Historia tragicznej śmierci spowodowanej przez chęć zemsty.

Historia tragicznej śmierci spowodowanej przez chęć zemsty.

Bardzo ciekawa fabuła, z nieoczywistym rozwiązaniem, naprawdę warto po nią sięgnąć.

Bardzo ciekawa fabuła, z nieoczywistym rozwiązaniem, naprawdę warto po nią sięgnąć.