Nie bójmy się śnić, bo przecież tylko w snach możemy przeżyć przygody na których spełnienie moglibyśmy czekać całe życie. Nie lękajmy się za każdym razem nowego istnienia zatopionego w naszych nierealnych majakach. Przecież to nic innego jak tylko marzenia o życiu, którego nie zrealizujemy na jawie. Bierzmy przykład z dziewczynki o imieniu Alicja, która próbując wielokrotnie uwierzyć w to, co niemożliwe, świetnie się przy tym bawiła. Stańmy się chociaż na kilka godzin dziećmi aby pomóc wznieść się naszej fantazji tak wysoko, jak tylko jest to możliwe gdy się ma kilka lat. A kiedy już się nam to uda, to z pewnością łatwiej zrozumiemy wiele niesamowitych rzeczy i baśniowych rojeń. Ponieważ wtedy nadejdzie odpowiedni moment aby uwierzyć w to, co na własne oczy zobaczymy w "Alicji w Krainie Czarów".

Polubiłem ten ekstrawagancki świat pełen ironii i nonsensu. Lewis Carroll zaprowadził mnie do miejsc, w których bzdurny żart i logiczne myślenie wzajemnie się mieszają a szalone postacie na przemian wydają się prawdziwe i irracjonalne. Krętymi dróżkami chodzi mała bohaterka tego zabawnego dzieła. W jednym momencie wszystko może być jedną wielką rozgrywką partii szachów aby za chwilę zmienić się w atmosferę podszytej śmiesznością grozy, wynikającej z potrzeby ścinania krnąbrnych poddanych. Najdziwniejsze jest to, że bohaterowie "Alicji w Krainie Czarów" potrafią mówić, ale tylko z tymi z którymi warto rozmawiać. W takich sytuacjach książka zamienia się w lekcję dobrych manier, wyjętą żywcem z XIX-wiecznej Anglii. Nie brak tu tak trudnych zagadek, że momentami myślałem o przeznaczeniu tego utworu wyłącznie dla dorosłych. W każdym dialogu możemy spodziewać się porcji zdrowego humoru podawanego nam w dużych dawkach przez dziwaczne stwory.

W krainie czarów wszystko ma swój morał pod warunkiem, że umiemy go znaleźć. Ale największym wynalazkiem jest tam czas, który poddany ciągłemu modelowaniu odkształca się i mija zupełnie inaczej niż w naszej rzeczywistości. Czas to zupełnie oddzielny bohater Carrolla, dla niego nie ma żadnych ram w otoczeniu wypełnionym osobami, które nie potrzebują o nim pamiętać. Sposób wypowiedzi postaci spotykanych przez Alicję bywa co najmniej dziwny a wszędobylska absurdalność przyprawia o zawrót głowy. Jednak ich naprzemiennie kpiarski i poważny ton, którym raczą nasze niedowierzające oczy jest tak szalenie zabawny, że można im wybaczyć każdą gafę.

Ciężko jest zbudzić się z tak bardzo interesującego snu. Ale jeszcze ciężej jest uświadomić sobie, że całe nasze życie jest może właśnie takim snem. Tylko kto o kim śni? Po przeczytaniu "Alicji w Krainie Czarów" sam już nie jestem pewien czy to śniłem ja, czy może ktoś inny o mnie. Sami spróbujcie zapaść się w studnię bez dna lub przejść na drugą stronę lustra aby tak jak ja, ocenić przydatność tej książki dla współczesnego czytelnika. Potwierdzam wszystkimi swoimi książkowymi zmysłami, że wiele stracicie, jeśli chociaż na kilka godzin nie powrócicie do świata dziecinnej wyobraźni.

Nie bójmy się śnić, bo przecież tylko w snach możemy przeżyć przygody na których spełnienie moglibyśmy czekać całe życie. Nie lękajmy się za każdym razem nowego istnienia zatopionego w naszych nierealnych majakach. Przecież to nic innego jak tylko marzenia o życiu, którego nie zrealizujemy na jawie. Bierzmy przykład z dziewczynki o imieniu Alicja, która próbując...