Czy zło można stworzyć? Na ile twórca dzieła jest odpowiedzialny za to co powołał do życia? Czy zło wykorzystane w ramach sztuki jest czymś więcej? Czymś podniesionym do wyższego poziomu czy może nadal zło pozostaje po prostu złem? I gdzie jest ta granica między dobrem a złem? I kiedy ją przekraczamy? Wydaje mi się że właśnie takie pytania stawia w swojej powieści Jonathan Carroll. "Dziecko na niebie" to także opowieść o miłości, przyjaźni i śmierci.

To moje pierwsze spotkanie z jego twórczością więc nie wiedziałem czego się spodziewać. Prawdę mówiąc początkowo miałem mieszane uczucia. Dziwna powieść, przez sporą część czasu nie wiedziałem do czego właściwie autor zmierza, o co w tym wszystkim chodzi i do jakiego celu zmierza ta historia. Ni to trzymająca się ziemi powieść obyczajowa, ni fantastyka, ni realizm magiczny, a właśnie coś gdzieś pomiędzy tym wszystkim. Zapewne taki jest styl Carrolla i trzeba trochę czasu by się z nim oswoić. I tak co chwila odkładałem "Dziecko na niebie" na półkę, rozdrażniony że nie chwytam myśli autora, ale coś zawsze kazało mi wrócić do niej i ponownie zagłębić się w ten świat.

Warto było jednak doczytać do końca (po drodze jeszcze zbierając i wyłuskując parę pięknych złotych myśli). Po przeczytaniu ostatniej strony gdzieś we mnie tlił się jeszcze taki smutek, lekkie rozedrganie (jakie zwykle nachodzi mnie po powieściach Murakamiego) i przeświadczenie że "cholera! to o czymś było! o czymś ważnym! Autor coś mi mądrego przekazał". Ale co to było dokładnie nie jestem w stanie stwierdzić. Może właśnie odpowiedzi na te pytania które wypisałem na początku? A może chodziło o coś jeszcze? Nie jestem dobry w czytaniu między wierszami, analizowaniu symboliki i wychwytywaniu wszystkich intencji pisarzy ale "Dziecko na niebie" to z pewnością kawałek niebanalnej, mądrej i życiowej literatury, skłaniającej do refleksji. Z dalszą twórczością Carrolla z pewnością jeszcze się zapoznam.

Czy zło można stworzyć? Na ile twórca dzieła jest odpowiedzialny za to co powołał do życia? Czy zło wykorzystane w ramach sztuki jest czymś więcej? Czymś podniesionym do wyższego poziomu czy może nadal zło pozostaje po prostu złem? I gdzie jest ta granica między dobrem a złem? I kiedy ją przekraczamy? Wydaje mi się że właśnie takie pytania stawia w swojej powieści Jonathan...