W życiu człowieka są momenty lepsze lub gorsze. Czasem jest naprawdę źle i już, już wydaje nam się, że nie damy rady, że nadszedł czas by się poddać. Ale w wielu takich momentach mylimy się, co do swoich umiejętności przetrwana złych chwil. I tak mogłoby się wydawać, że Julka nie posiada takich umiejętności wcale. Jej życie składa się z samych problemów, depresji, smutków i rozpaczy. A przynajmniej ona sama tak myśli i sprawia, że to wszystko się urzeczywistnia. Bo czy problemy z brakiem porozumienia z matką mogą być aż tak przytłaczające? Czyż tak trudno sobie z nimi poradzić? Czy wygodniej jest jednak dołować się do końca życia, nie kiwnąwszy paluszkiem by cokolwiek zmienić?

Taka właśnie jest Julka – wiecznie zdołowana nastolatka, która szuka sobie problemów na siłę, a ponadto nie chce niczego zmienić, bo wmawia sobie, że nie potrafi. I tak wlecze się jej życie, pełne rozpaczy i rzekomego bólu, wynikającego z wiecznych pretensji jej matki, z braku zainteresowania ze strony Kamila oraz z kłopotów, których przysporzyła nastolatce jej, podobno, najlepsza przyjaciółka. Jak skończą się te ubolewania Julki? Czy wreszcie przestanie się nad sobą użalać i weźmie się w garść?

Szczerze przyznam, że dawno nie czytałam tak monotonnej, bezbarwnej i przytłaczającej smutkiem książki. Przez cały czas czytamy o kłopotach, rzekomo nie do pokonania, cierpieniu, bólu, rozpaczy i innych podobnych im uczuciach. Po paru rozdziałach naprawdę jest trudno przetrwać to wszystko – trzeba, czym prędzej przerwać, odłożyć książkę i opowiedzieć sobie jakiś dobry kawał, żeby nie wpaść w depresję jak główna bohaterka. Oprócz tego, autorka uparła się na stylizowanie całego tekstu na styl młodzieżowy – co wyszło jej na niekorzyść, gdyż co rusz widzimy słowa takie jak: „słitaśnie”, „dzięks” czy „bosz”, które nijak odnoszą się do języka polskiego. Rozumiem, że aby dotrzeć do nastoletnich mas, należy je jakoś przyciągnąć czymś, co zwróci ich uwagę i zachęci do czytania, ale takie słownictwo, przynajmniej mnie, bardzo razi i zniechęca do książki.

Cóż dalej.. dużo ludzi czyta książki, żeby oderwać się od szarej rzeczywistości, rutyny czy po prostu dnia codziennego. Dzięki tej książce, nasz dzień staje się jeszcze bardziej szary, rutynowy i przygnębiający. Z pewnością nie można jej czytać w deszczowy, jesienny wieczór, bo albo niechybnie wpadniemy w depresję lub w ostateczności zaśniemy, co z pewnością byłoby wyjściem dogodniejszym. Fabuła tej książki jest monotonna, mało ciekawa, bez wciągającego biegu wydarzeń. Nic w niej nie zaskakuje, ot, kolejna spisana historia nastolatki. Według mnie, w chwili obecnej, gdy rynek książkowy podbijany jest, co rusz nowymi pomysłami, powinno się również czymś wyróżniać, zachwycać i zachęcać, a ten tekst działa zupełnie odwrotnie.
Niestety, ale nie mogę jej polecić.

W życiu człowieka są momenty lepsze lub gorsze. Czasem jest naprawdę źle i już, już wydaje nam się, że nie damy rady, że nadszedł czas by się poddać. Ale w wielu takich momentach mylimy się, co do swoich umiejętności przetrwana złych chwil. I tak mogłoby się wydawać, że Julka nie posiada takich umiejętności wcale. Jej życie składa się z samych problemów, depresji, smutków i...