Jedna z wielu książek, których nie umiem jednoznacznie ocenić. Czyta się dobrze, jednakże pewne fragmenty - które nazwałabym zapychaczami - są niezrozumiałe, niepotrzebnie opóźniają fabułę i wprowadzają niepotrzebny dysonans.
Sam pomysł przedstawienia sagi rodzinnej na przestrzeni stu lat świetny, jednak zabrakło mi tytułowej samotności. Wiemy, że wszyscy członkowie rodziny Buendiów cierpią prędzej czy później na swoisty rodzaj samotności, ale tylko właściwie w dwóch przypadkach temat ten jest poparty sensowną przyczyną tego stanu, reszta to jakieś powierzchowne i mało wiarygodne banialuki. Do tego imiona... Owszem Aureliano i Arcadio są to popularne imiona męskie hiszpańskie, jednak powtarzanie ich do siódmego pokolenia członków rodziny - nawet pomimo tradycji - to zwykłe znęcanie się nad czytelnikiem.
Pomijam już przesyt scen erotycznych, które w większości zakrawają o dysfunkcje na tym tle.
Plusem natomiast jest pomysł równoległego istnienia i przenikania się świata rzeczywistego z nadprzyrodzonym. Tu niewielu pisarzy potrafi płynnie i swobodnie poruszać się po tych dwóch przestrzeniach, tworząc coś tak naturalnego w odbiorze.

Jedna z wielu książek, których nie umiem jednoznacznie ocenić. Czyta się dobrze, jednakże pewne fragmenty - które nazwałabym zapychaczami - są niezrozumiałe, niepotrzebnie opóźniają fabułę i wprowadzają niepotrzebny dysonans.
Sam pomysł przedstawienia sagi rodzinnej na przestrzeni stu lat świetny, jednak zabrakło mi tytułowej samotności. Wiemy, że wszyscy członkowie rodziny...