"Zabijanie Sarajewa" przeczytałem będąc już po lekturze "Miasta atrapy", które było pisane później. I przyznaję, że pierwsza książka jest nieco lepsza.
Autor opisuje oblężenie Sarajewa z perspektywy Serba mieszkającego w tym mieście. I już to jest ciekawe, bo Sarajewo istnieje w świadomości jako muzułmańskie miasto ostrzeliwane z okolicznych gór przez Serbów. Tymczasem nawet w trakcie wojny mieszkało tam wielu Serbów, cierpiąc podwójnie - jako obywatele obleganego miasta i jako rodacy agresora. W centrum zainteresowana Vukovicia jest miasto i jego mieszkańcy. Autor wydaje się być dość obiektywny - ofiarami są Muzułmanie i Serbowie. Sprawcami agresji są politycy oślepieni manią narodowościową - dostaje się zarówno serbskim generałom, jak i muzułmańskim politykom dążącym do niepodległości Bośni i Hercegowiny. Jak w lustrze odbijają się serbscy i muzułmańscy antybohaterowie - Karadżiciowi przeciwstawiony jest np. watażka, były windykator długów. Polityka, pieniądze, przemoc

Pojawiają się także często powtarzane w literaturze wątpliwości dotyczące momentów zwrotnych w czasie oblężenia, a więc wątek zamachów na ludność cywilną. Czy to jest whataboutyzm? Czy to poddawanie w wątpliwość faktów? Czy to jest zabieg stosowany przez Serbów od lat 90, próbujących zrównać zbrodnie wszystkich jugosłowiańskich narodów? Ciężko odpowiedzieć na to pytanie. Niewątpliwie warto poznać oblężenie Sarajewa z innej perspektywy, szczególnie, że autor opisuje miasto, którego już nie ma i nie będzie.

"Zabijanie Sarajewa" przeczytałem będąc już po lekturze "Miasta atrapy", które było pisane później. I przyznaję, że pierwsza książka jest nieco lepsza.
Autor opisuje oblężenie Sarajewa z perspektywy Serba mieszkającego w tym mieście. I już to jest ciekawe, bo Sarajewo istnieje w świadomości jako muzułmańskie miasto ostrzeliwane z okolicznych gór przez Serbów. Tymczasem...

ten stosunkowo krótki zbiór reportaży w odbiorze przypomina album fotograficzny – dostajemy do rąk serię scen, którą autor wypełnia treścią. ale czy aby na pewno tylko autor? gdy patrzymy na fotografię, wypełniamy ją sobie różną treścią w zależności od tego, czy oglądamy zdjęcie z lewej do prawej, czy z dołu do góry. każdy z tych obrazów-historii jest inny w zależności od tego, z czyjej perspektywy będzie oglądany – Serba, Chorwata, Muzułmanina, czy nie daj Boże Jugosłowianina.

idąc tym tropem, czy ja, z perspektywy czytelnika potrafiłabym dziś współczuć gówniarzowi, który żądny wrażeń postanawia zostać snajperem, w efekcie czego dręczony wyrzutami sumienia, koszmarami i obrazami ofiar przestaje spać i na koniec wariuje? otóż NIE. czy potrafiłabym współczuć Muzułmaninowi, który niemalże w przededniu ślubu cichaczem opuszcza Sarajewo, pozostawiając bez słowa wyjaśnienia serbską narzeczoną, potem dzwoni i pisze, przeprasza i płacze, kocha z daleka, a na koniec żeni się z powodu prawa stałego pobytu z mieszkanką bezpiecznego Zachodu? tym bardziej NIE. czy potrafiłabym współczuć kolejnemu snajperowi, który schwytany przez mieszkańców miasta poddany zostaje dwukrotnie powszechnemu prawu ciążenia na odcinku stanowisko strzelnicze – ziemia? w ogóle NIE.

a ONI, tam, w Sarajewie, podczas trwającej prawie 4 lata wycieńczającej walki o przetrwanie i żyjąc w stanie bezustannego zagrożenia, mimo wszystko potrafili…

w zasadzie całą tę opinię można by zastąpić jednym krótkim cytatem z książki: „…w piekle wojny dobrzy ludzie stają się jeszcze lepsi, a ci niedobrzy – jeszcze gorsi…”

ten stosunkowo krótki zbiór reportaży w odbiorze przypomina album fotograficzny – dostajemy do rąk serię scen, którą autor wypełnia treścią. ale czy aby na pewno tylko autor? gdy patrzymy na fotografię, wypełniamy ją sobie różną treścią w zależności od tego, czy oglądamy zdjęcie z lewej do prawej, czy z dołu do góry. każdy z tych obrazów-historii jest inny w zależności od...

Lektura bez wątpienia szokująca, mimo wielu przeczytanych wcześniej przeze mnie relacji z działań wojennych w regionie. Kilka razy zdarzyło mi się przerwać czytanie i poświęcić chwilę na przemyślenia. Może nawet specjalnie zostało to 'wymuszone' przez autora. Polecam szczególnie osobom interesującym się historią miasta oraz tym, którym potrzebna jest lekcja pokory.

Lektura bez wątpienia szokująca, mimo wielu przeczytanych wcześniej przeze mnie relacji z działań wojennych w regionie. Kilka razy zdarzyło mi się przerwać czytanie i poświęcić chwilę na przemyślenia. Może nawet specjalnie zostało to 'wymuszone' przez autora. Polecam szczególnie osobom interesującym się historią miasta oraz tym, którym potrzebna jest lekcja pokory.