Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
1997
Dobij mnie Europo... Wspomnienia z Wojny Bałkańskiej Adam Bednarczyk 
Od jakiegoś czasu zacząłem interesować się tematem wojny w byłej Jugosławii. Niestety na rynku jest bardzo mało książek dot. tego epizodu w historii, a już zwłaszcza oczami uczestników. Zakupiłem tą książkę, mimo dość niskiej oceny reszty czytających i mówiąc szczerze pozytywnie się zaskoczyłem. Muszę tu jednak wspomnieć, iż w moich rękach jest książka z 2015 roku z trochę inną okładką, nie wiem czy jest pomiędzy nimi jakaś różnica w treści. Akcja książki dzieje się w kantonie posawskim (Bośnia),kontrolowanym przez Chorwatów. Autor nie tylko opisuje przebieg walk z pozycji korespondenta wojennego, ale także sam bierze w nich czynny udział. Nie da się ukryć stronniczości autora, który faworyzuje Chorwatów względem Serbów czy muzułmańskich Boszniaków, lecz nie oceniłbym tego jako wady, bo są to wspomnienia a nie monografia dotycząca konfliktu.
Daję wysoką ocenę, bo choć nie jestem czytelniczym maniakiem, to tą pozycję pochłonąłem bardzo szybko. Z minusów, książka jest trochę za krótka a zdjęcia które pojawiają się na początku, nie za dużo nam mówią, bowiem nie znamy jeszcze bohaterów.
Dobij mnie Europo... Wspomnienia z Wojny Bałkańskiej Adam Bednarczyk
Kim jest autor tej książki? Nie wiem tego nawet po jej przeczytaniu.
Dziennikarzem? Awanturnikiem żądnym przygód? Narodowcem? Amatorem militariów, rekonstrukcji wojennych, członkiem organizacji paramilitarnej? Nie wiem.
Autor jedzie do północnej Bośni, dołącza do miejscowego pospolitego ruszenia i u boku chorwackiego oddziału walczy z okolicznymi Serbami. Udając dziennikarza obserwuje, a z czasem zaczyna brać czynny udział w wojnie, opowiadając się po jednej ze stron.
I jak ta wojna wygląda? W opisie Bednarczyka trochę jak harcerstwo, tylko podlane dużą ilością alkoholu, podkręcone adrenaliną, dopieprzone obecnością dziewczyn w oddziale a na koniec zwieńczone kilkoma urwanymi kończynami i dziurami w brzuchu.
Wizualizuję sobie tę wojnę, ale przenoszę ją na polski grunt, gdzieś na Śląsk, Podlasie czy Podkarpacie i wyobrażam sobie Polskę w roku 2021, ale w granicach z 1938. I robi mi się słabo na myśl, jak taka wojna mogłaby wyglądać w Polsce. Usta pełne narodowych i religjnych frazesów, pijackie braterstwo broni i odreagowanie stresu, robienie z wroga zwierzęcia, które trzeba zabić, żołd i rozkazy przysyłane przez kogoś skądś i jedynym efektem jest śmierć i zniszczenie wszystkiego dookoła.
