Rzadko się zdarza, że decyduję się na przedstawienie w ramach opinii na tym portalu tomiku poetyckiego. Czynię tak z wyborem wierszy Karola Maliszewskiego, do którego wracam od lat i mam w nim swoje ulubione teksty, nie tylko dlatego, ze jest to poeta, z którym mam zaszczyt korespondować od niemal dekady, który miał niebagatelny wpływ na moje własne poezjowanie i który docenił je dwukrotnie umieszczając moje utwory w swojej poetyckiej rubryce internetowej na stronie miesięcznika Odra, ale przede wszystkim dlatego, że to poeta wyrazisty i niepokorny, a przecież tak mocno osadzony w dykcji polskiej poezji ostatnich dziesięcioleci, idący wraz z dokonującymi się w niej przemianami. W tym sensie jest poetą reprezentatywnym, a jednocześnie oryginalnym.

W wierszach tych odnajdziemy wiele rodzajów poetyckiego obrazowania i inspiracji. Obok tekstów uniwersalnych, tematyka lokalna(zwłaszcza w części drugiej):portrety małych miasteczek Kotliny Kłodzkiej, górskie pejzaże i kościółki w małych miejscowościach, ciche konfesyjne liryki i twarde konkrety codzienności. Czasem pojawia się w nich peel-obserwator rzeczywistości, innym razem wagabunda gnany wewnętrznym pędem przez nowo odkrywane miejsca. Są też wiersze pięknie opowiadające o poetyckiej inicjacji i zdające sprawę ze współistnienia z innymi poetami na płaszczyźnie twórczych poszukiwań. Prawdziwa pełnia różnorodności tematycznej i warsztatowej. To poezja otwarta, pełna znaczeń i symboli.

O jeszcze jednej twarzy noworudzkiego poety tak pisze Jacek Gutorow w posłowiu: ”w jego dorobku odnajduję teksty, których urok początkowo jest niezrozumiały i polega na osobliwym zawieszeniu głosu, kiedy Maliszewski zdaje się nie wiedzieć kim jest i pozwala słowom przebiegać przez scenę wiersza. Być może chodzi tu o spiętrzenie doznań i doświadczeń tak wielkie, że wyważa język z zawiasów i pozwala słowom składać się na nowo, w odmiennych nieprzewidywalnych porządkach? A może chodzi o świadomą próbę wiersza nieoswojonego, czyniącego z poety kogoś obcego samemu sobie? Bo w wielu wierszach Maliszewski radykalizuje poetykę oderwanego spojrzenia tak dalece, że wśród nagromadzonych obrazów znika ślad jakiejkolwiek tożsamości.”

Trudno o lepszą charakterystykę tego poetyckiego, wielorakiego głosu. Niech podsumowaniem będzie fragment z wiersza „Zdania na wypadek śmierci”: „Nie spodziewać się czegoś nadzwyczajnego/bo wszystko jest nadzwyczajne”. Oto niewymownie pojemna definicja i literatury, i życia.

Rzadko się zdarza, że decyduję się na przedstawienie w ramach opinii na tym portalu tomiku poetyckiego. Czynię tak z wyborem wierszy Karola Maliszewskiego, do którego wracam od lat i mam w nim swoje ulubione teksty, nie tylko dlatego, ze jest to poeta, z którym mam zaszczyt korespondować od niemal dekady, który miał niebagatelny wpływ na moje własne poezjowanie i który...