Przez pewien czas o książce „Las Zębów i Rąk” było dość głośno. Debiut Carrie Ryan zdobył wielu fanów, a na kolejnych blogach pokazywały się pozytywne recenzje tej pozycji. Przyznaję, że mnie również zainteresowała. W dodatku porównanie całej trylogii do Igrzysk Śmierci, dodatkowo mnie zmotywowało do zapoznania się z tą powieścią. I o ile pierwsze rozdziały były ciekawe, to później do historii przedarła się monotonność i schematyczność.

Książka opowiada o Mary, która żyje w wiosce otoczonej ochronną siatką, która ma bronić przed Nieuświęconymi. Siostrzeńśtwo mówi wszystkim ludziom, że są jedyną osadą, która przetrwała Powrót. Dziewczyna nie wierzy im. Jej matka zawsze opowiadała jej historie o oceanie, który jest rozległy i nieskończony. W wyniku komplikacji Mary trafia do Sióstr i odkrywa osobę, która może coś wiedzieć, o życie po drugiej stronie siatki…

Początek powieści był cudowny. Wszystko owiane nutką tajemnicy, melancholijne myśli Mary. Te rzeczy oczarowały mnie i nie spodziewałam się, że tak szybko je utracę. W kolejnych rozdziałach fabuła – jeśli w ogóle takowa istniała w tej książce – zeszła na psy. Bohaterowie zostali pozbawieni jakiejkolwiek logiki i jedyną osobą, która ratowała sytuację „Lasu Zębów i Rąk” była główna bohaterka. Potrafiła zatrzeć pewne niedoskonałości tekstu, dzięki czemu nie zwracaliśmy na nie tak uwagi.


Wiele osób mówi, że tą książkę trzeba przeczytać. Nawet sama Cassandra Clare tak napisała: „Inteligentna, mroczna i czarująca. Las Zębów i Rąk łączy w sobie horror i piękno". Czy się z nią zgadzam? Niestety nie. Nie wiem jak innych, ale mnie ta powieść nużyła i czytałam ją przez 3 dnie, a liczy niecałe 350 stron! Czy można uznać „Las Zębów i Rąk” za inteligenta pozycję? Na upartego możemy tam doszukać się motywu dążenia do spełnienia marzeń,niestety nie jest to w sumie nowość. Jednak na pewno nie zgodzę się ze stwierdzeniem, że powieść jest mroczna i czarująca. Autorka wszystkie informacje podaje nam na tacy, a samo zakończenie zostało napisane w tak banalny sposób, że zakrawa to o nieprzyzwoitość.

Nie wiem również za bardzo, co w tej książce jest z horroru. O może to! Horrorem można uznać sposób, w jaki autorka buduje napięcie w powieści. Tak naprawdę jest to tylko nieudana próba trzymania nas w niepewności, ponieważ wszystko zostało tak prosto wymyślone, że wystarczy trochę logiki i już odgadniemy, co się dalej stanie.

Kolejną rzeczą, która nieszczególnie mi się spodobała, był fakt, że mnóstwo Strażników nie mogło sobie poradzić z kilkoma Nieświęconymi, a Mary pokonała całą zgrają sama! Jest to dość absurdalne i przyszło mi do głowy, że autorka chciała zrobić z głównej postaci super – bohaterkę. Dobra, rozumiem, że Carrie Ryan prawdopodobnie chciała po prostu pokazać, że dziewczyna ma w sobie siłę i zręczność, jednak kolejnymi wydarzeniami to zaprzecza.

O ile czasami rzeczywiście nie widać, że jest to czyjś debiut, to w tym wypadku można się tego domyślić. Moim zdaniem nie jest to udany „pierwszy raz”, co więcej według mnie autorka poległa na całej linii. Jej pomysł był dobry, nawet bardzo, jednak wykonanie i styl, w jakim Carrie Ryan pisze, sprawił, że na pewno nie sięgnę po kolejne części.

Szukam plusów, szukam i nie potrafię ich znaleźć. Nic, dosłownie nic w tej książce mi się nie podobało. Strasznie się ciągnęła i nie pamiętam już, kiedy taką cienką powieść czytałam tyle dni. Skoro porzuciłam ją na rzecz seriali(!), to jest to znak, że coś się dzieje.


Podsumowując, „Las Zębów i Rąk” to powieść o niczym. Nie przedstawia sobą żadnych wartości. Bohaterowie banalni, tak samo jak wszystko w tej książce. Nie znajdziemy tutaj skomplikowanych rozmyślań, czy rozbudowanej fabuły.

Czy komukolwiek polecam tę książkę? W sumie tak. Skoro tylu osobom ta powieść rzeczywiście się spodobała, to sądzę, że może jeszcze zdobyć fanów. Na chwilę obecną ja nie mam zamiaru kontynuować tej serii i nie wiem czy kiedykolwiek sięgnę po drugi tom.

Przez pewien czas o książce „Las Zębów i Rąk” było dość głośno. Debiut Carrie Ryan zdobył wielu fanów, a na kolejnych blogach pokazywały się pozytywne recenzje tej pozycji. Przyznaję, że mnie również zainteresowała. W dodatku porównanie całej trylogii do Igrzysk Śmierci, dodatkowo mnie zmotywowało do zapoznania się z tą powieścią. I o ile pierwsze rozdziały były ciekawe, to...