M. D. Lachlan w swoim debiucie fantasy „Synowie boga” czerpie pełnymi garściami z mitologi ludów skandynawskich i przedstawia własną, bardziej naturalistyczną wersję historii najwyższego z bogów nordyckich, Odyna i straszliwego wilka Fenrira. O ile w założeniach sprawia wrażenie przekonującej, o tyle wykonanie pozostawia bardzo wiele do życzenia.

Wiedziony przepowiednią król wikingów, pozbawiony możliwości posiadania męskiego potomka, wyprawia się, by uprowadzić, gwaranta pomyślności swego ludu. Zamiast jednego, znajduje dwa niemowlaki - bliźniaczych synów śmiertelniczki i nordyckiego boga. Jednemu pisany jest los dziedzica królewskiego tronu, drugiemu - żywot wśród wilków.

Najsłabszym elementem powieści są uproszczone kreacje bohaterów. Kierują nimi nieskomplikowane, oczywiste motywacje, brak im osobowości, głębi i dojrzałości. Młody wiek głównych postaci nie jest w tym przypadku żadnym usprawiedliwieniem. Ich losy niewiele mnie obchodziły, a pewność, że nie zginą podczas scen walki pozbawiała je napięcia. Trudno określić, w jakim celu pojawiła się część bohaterów, skoro nie wniosła nic istotnego, czy choćby ciekawego do fabuły.

Mimo faktu, iż miejsca akcji mają swoje odbicia w rzeczywistości, jest to świat dość płaski. Lektura prezentuje społeczność wikingów, która nawet w połowie nie epatuje przemocą tak, jak to wynika z oczywistych skojarzeń na temat tego ludu. Krwawe walki, śmierć to owszem, często zjawisko, ale prawdę mówiąc, spodziewałam się czegoś o wiele, wiele bardziej mrocznego. Kluczową rolę odgrywa magia, nierzadko okupiona cierpieniem, przeznaczenie i runy, aczkolwiek zostało na to poświęcone stosunkowo zbyt mało miejsca. Szkoda.

Autor posługuje się językiem archaicznym, co po którymś z kolei powtarzaniu słowa „atoli” itp. zaczyna być irytujące. Nagminnie stosowane są także uproszczenia fabularne, przez co poplątane do granic możliwości zakończenie wyraźnie odstaje od reszty utworu. Generalnie jednak, czyta się szybko i z zaciekawieniem, w jaki sposób spełni się proroctwo.

„Synowie boga” ukazują całkiem interesujące, nieznane mi dotąd aspekty mitu o wilkołaku. Fenomenalne wrażenie sprawiają brutalne, pełne bólu, pasji i żądzy krwi sceny z punktu widzenia przeobrażonego wilka-człowieka.

Pomysł jest świetny, ale odniosłam wrażenie, że autorowi zabrakło umiejętności, by w satysfakcjonujący sposób przelać go na papier. Spodziewałam się czegoś znacznie bardziej dojrzałego psychologicznie, dlatego mogę polecić tą powieść jedynie młodszym, mniej doświadczonym czytelnikom fantasy.

M. D. Lachlan w swoim debiucie fantasy „Synowie boga” czerpie pełnymi garściami z mitologi ludów skandynawskich i przedstawia własną, bardziej naturalistyczną wersję historii najwyższego z bogów nordyckich, Odyna i straszliwego wilka Fenrira. O ile w założeniach sprawia wrażenie przekonującej, o tyle wykonanie pozostawia bardzo wiele do życzenia.

Wiedziony przepowiednią...