Ta książka mogłaby być znakomitym wehikułem czasu, zabierającym w nostalgiczną podróż po latach osiemdziesiątych, gdyby autorowi starczyło mocy twórczej. Niestety, mimo pewnych elementów tak rozrzewniająco znajomych, opowieść o dorastaniu w PRL kipi wprost od banałów, truizmów i mądrości życiowej spod budki z piwem. Za dużo ogólników, za mało osobistych refleksji. Za dużo żartów z brodą, zbyt mały dystans autora do samego siebie (wychodzi na postać sofisty, który mimo, iż był w samym środku "zwierzyńca", to jednak zawsze trochę z boku, czy raczej powyżej).

Nie sprawdzają się też "Chłopaki...", jako leksykon dorastania w PRL, bowiem za dużo tu chaosu, jakby autor chciał upchnąć, jak najwięcej urosłych obecnie niemal do rangi symboli, elementów dnia powszedniego tamtej epoki - a poprzez natłok luźno powiązanych i pojawiających się w najmniej oczekiwanych momentach refleksji, kiedy pisarz - niejako - gubi wątek, skupiając się na zupełnie czymś innym niż mówił dosłownie kilka zdań wcześniej, książka ta pozbawiona jest przyswajalnej formy, zmienia się w mało angażujący słowotok, niezrozumiały momentami również dla mnie, który wiele tego, o czym autor wspomina, pamięta. A co tu dopiero mówić o czytelniku młodszym?

I jeszcze jedno, może mnie pamięć zawodzi, ale w wielu momentach miałem wrażenie, że Pan Porada pogubił się nieco w chronologii - niektóre z programów telewizyjnych, o których wspomina, pojawiały się nieco później niż w latach, o których pisze. No, ale może to wina tego "przeskakiwania" z tematu na temat, i to ja się pogubiłem, bo on miał na myśli jeszcze inny okres.

Na pochwałę zasługują końcowe rozdziały, kiedy autor odpuszcza sobie sztubacką stylistykę i sięga po nieco inne, niż podwórkowe mądrości, środki stylistyczne - powiem szczerze, w tych ostatnich rozdziałach naprawdę powiało nostalgią i bólem przemijania. I żal tylko, że cała książka nie została utrzymana w podobnym tonie...

Ta książka mogłaby być znakomitym wehikułem czasu, zabierającym w nostalgiczną podróż po latach osiemdziesiątych, gdyby autorowi starczyło mocy twórczej. Niestety, mimo pewnych elementów tak rozrzewniająco znajomych, opowieść o dorastaniu w PRL kipi wprost od banałów, truizmów i mądrości życiowej spod budki z piwem. Za dużo ogólników, za mało osobistych refleksji. Za dużo...