„Chłopaki w sufixach” to prawdopodobnie słaba książka, sądząc po opiniach, jakie wystawiono jej na GoodReads i Lubimy Czytać. I tylko mój metrykalny sentyment każe mi uważać, że jest wręcz przeciwnie.

Bohaterowie tych opowieści o życiu w blokach w latach 80. ubiegłego wieku są ode mnie co prawda starsi o jakąś dekadę, ale doświadczenia, klimat, przedmioty, rozrywki i symbole tamtych czasów są mi bardzo bliskie.

Choć Porada próbuje ewidentnie naśladować Marka Nowakowskiego i idzie mu to nader słabo, to nastrój nostalgii za tymi szarymi czasami PRL-u, z jego wszechobecnym alkoholizmem, biedą, podwórkową przemocą, nudną jak flaki z olejem szkołą w jakimś wyczuwalnym stopniu nawiązują do tego, co i jak o podwarszawskich Włochach pisał autor „Benka Kwiaciarza”.

Kieleccy blokersi tęsknią za Zachodem i gardzą komunistyczną szarzyzną. Są ostatnim pokoleniem tego najgorszego po stalinizmie okresu Polski Ludowej. Wysyłają do zachodnich firm motoryzacyjnych prośby o „prospekty” na błyszczącym papierze z fotografiami aut, których nie mogli spotkać na polskich drogach. Podrabiają zachodnie ciuchy, słuchają na skopiowanych kasetach zachodnich zespołów, a gdy rodziców nie ma w domu, puszczają z kaset VHS niemieckie firmy pornograficzne. Rywalizują kapslami z wklejonymi flagami państw Wyścigi Pokoju na torach zbudowanych w piaskownicy. Zbierają puszki po zachodnich piwach i stawiają je na meblościankach w swoich małych pokojach obwieszonych proporczykami klubów piłkarskich. Bratają się z żulami tylko po to, aby ci kupowali im tanie wina i wódkę. I gadają.Dużo. O dziewczynach i o muzyce. O tym, co było wtedy dla nich najważniejsze.

Ta książka nie kończy się żadną puentą, żadnym smutnym zakończeniem ani happy endem. Jest portretem pokolenia, które z dzisiejszej perspektywy jest egzotyką. Tak wiele się zmieniło. Dostrzec to można jedynie wtedy, kiedy pamięta się tamte czasy.

Ta powieść będzie się podobała tylko nielicznym, obecnym czterdziestolatkom. Tylko oni ja zrozumieją Pozostali powinni omijać ją szerokim łukiem.

„Chłopaki w sufixach” to prawdopodobnie słaba książka, sądząc po opiniach, jakie wystawiono jej na GoodReads i Lubimy Czytać. I tylko mój metrykalny sentyment każe mi uważać, że jest wręcz przeciwnie.

Bohaterowie tych opowieści o życiu w blokach w latach 80. ubiegłego wieku są ode mnie co prawda starsi o jakąś dekadę, ale doświadczenia, klimat, przedmioty, rozrywki i...

Nostalgiczna podróż dla osób w wieku Autora.
I tak potraktowana jest całkiem miła w czytaniu (choć czasami wątki są niejasne)
Dla młodszego pokolenia ... no cóż, może być niezrozumiała.
Przy czym niekoniecznie trzeba traktować to jako wadę książki - młodsi mogą nie rozumieć, jak siermięży był PRL, jak wielu rzeczy nie można było kupić - nie z braku pieniędzy, tylko że ich po prostu nie było.

Nostalgiczna podróż dla osób w wieku Autora.
I tak potraktowana jest całkiem miła w czytaniu (choć czasami wątki są niejasne)
Dla młodszego pokolenia ... no cóż, może być niezrozumiała.
Przy czym niekoniecznie trzeba traktować to jako wadę książki - młodsi mogą nie rozumieć, jak siermięży był PRL, jak wielu rzeczy nie można było kupić - nie z braku pieniędzy, tylko że ich...

Życie jak to sobie upłynęło w latach minionych. Fajnie co nieco było sobie powspominać -przypomnieć, co jedliśmy co mieliśmy jak wokół wyglądał świat. Cześć była a i owszem ciekawa a część książki nie specjalna, ale to już kwestia gustu, albo tego co kogo interesuję jakie kto ma zainteresowania ;)

Życie jak to sobie upłynęło w latach minionych. Fajnie co nieco było sobie powspominać -przypomnieć, co jedliśmy co mieliśmy jak wokół wyglądał świat. Cześć była a i owszem ciekawa a część książki nie specjalna, ale to już kwestia gustu, albo tego co kogo interesuję jakie kto ma zainteresowania ;)

Można powspominać różne rzeczy, wydarzenia czy nawet piosenki z lat 80-tych czy 90-tych, uśmiechnąć się do wspomnień, ale fabuła niezbyt zapadająca w pamięć.

Można powspominać różne rzeczy, wydarzenia czy nawet piosenki z lat 80-tych czy 90-tych, uśmiechnąć się do wspomnień, ale fabuła niezbyt zapadająca w pamięć.

Jestem rozczarowana. Tematyka PRL-u, ówczesnej młodzieży, kultura bardzo mnie interesuje. Sięgnęłam po książkę Pana Porady i ochoczo się za nią zabrałam. Nie dotrwałam do końca - a szkoda, bo bardzo sporadycznie i tylko kiedy książka ekstremalnie mi się nie podoba, nie kończę jej. ,,Dzieło'' Pana Porady w moim przekonaniu to nieudolne posługiwanie się wulgaryzmami (tak jakby chciał zbliżyć się tym zabiegiem do współczesnej młodzieży, pozyskać młodych odbiorców). Pisze nieciekawie, wątek kręci się wokół panienek i ciągłego picia. Nie polecam i szukam innej książki o tej tematyce.

Jestem rozczarowana. Tematyka PRL-u, ówczesnej młodzieży, kultura bardzo mnie interesuje. Sięgnęłam po książkę Pana Porady i ochoczo się za nią zabrałam. Nie dotrwałam do końca - a szkoda, bo bardzo sporadycznie i tylko kiedy książka ekstremalnie mi się nie podoba, nie kończę jej. ,,Dzieło'' Pana Porady w moim przekonaniu to nieudolne posługiwanie się wulgaryzmami (tak...

Typowa książka, w której autor wspomina swoje najlepsze chwile, które przeżył w czasach PRL-u. Jednak jest w w niej coś co odróżnia ją od innych. Jest to luz z jakim została napisana. Jakub Porada jest człowiekiem znanym z telewizji i kiedy wszyscy słyszą nazwisko, mają przed oczami poważnego człowieka, pięknie uczesanego i w garniturze. Przez to Praktycznie co 5 stron zaglądałem na na tylną okładkę, żeby się upewnić, czy to aby na pewno on napisał tą książkę. Mimo wielkiego humoru i dystansu do siebie pojawiają się też wątki, które zmuszają czytelnika do zastanowienia się nad swoim życiem. Książka może być nieco trudna w przekazie dla ludzi, którzy z PRL nie mają nic wspólnego, dlatego polecam ją osobom, które choć trochę interesują się tym jakże ciekawym okresem w historii Polski.

Typowa książka, w której autor wspomina swoje najlepsze chwile, które przeżył w czasach PRL-u. Jednak jest w w niej coś co odróżnia ją od innych. Jest to luz z jakim została napisana. Jakub Porada jest człowiekiem znanym z telewizji i kiedy wszyscy słyszą nazwisko, mają przed oczami poważnego człowieka, pięknie uczesanego i w garniturze. Przez to Praktycznie co 5 stron...

Duży plus za humorystyczne podejście do życia, jednak minus za brak "tego czegoś" czego szukam w książkach.

Duży plus za humorystyczne podejście do życia, jednak minus za brak "tego czegoś" czego szukam w książkach.

Buszując pośród półek biblioteki niemal mechanicznie wpadła mi w ręce książka "Chłopaki w sofixach". Autor- Jakub Porada. Kojarzę gościa z reportaży podróżniczych dla DDTVN- pomyślałam. Nie mogłam przejść obok niej obojętnie.

Spodziewałam się, że książka będzie relacją z jakiejś szalonej wyprawy, zorganizowanej za śmieszne pieniądze. Po części tak rzeczywiście było. "Chłopaki w sofixach" to pełna humoru i groteski wyprawa w czasie do ery PRL-u. Tak bardzo tęsknię za tymi czasami. Tęsknię za latami, w których nie dane mi było żyć, a które to znam jedynie ze wspomnień innych.

Pozycja Pana Porady przeniosła mnie w szalone lata PRL-u. Wszystko za sprawą bohaterów poszukujących sposobu na siebie, na poderwanie dziewczyny, na stworzenie niebagatelnego look'u, czy wreszcie próbujących swoich sił jako muzycy.
Książka "Chłopaki w sofixach" to synteza stylu życia w PRL-u od muzyki, której słuchano, filmów, które oglądano, ciuchów, jakie noszono (a raczej próbowano zdobyć),po żywność, którą spożywano ("rodzynki w czekoladzie pozostawiamy dla ludzi bez wyobraźni?").

Szczeniackie porównania i grypsy rodem z PRL-u świetnie ożywiają prezentowaną treść. Szczególnie spodobało mi się kilka z nich. Obiecałam sobie powtarzać je, szczególnie wtedy, gdy coś mi nie wychodzi.

"Cóż, róża pachnie ładniej od kapusty, co nie znaczy że będzie z niej lepsza zupa - powtarzałem sobie, gryząc wargi ze wściekłości".

"Lepsze włosy z łupieżem, niż łupież bez włosów".

"Jego rodzice byli jak nietoperze, którzy niedowidzą, niedosłyszą, a wszystkiego się czepiają".

Albo: "Była bardzo ładna, ale mnie nie chciała. Miała takie piękne, duże oczy. Miała coś ze strusia- oko większe od mózgu". Genialne!

Często można usłyszeć, że kiedyś ludzie nic nie mieli i byli szczęśliwi, dziś niby wszystko jest w zasięgu ręki, tylko z tym szczęściem różnie bywa...
"Ludzie, którzy nie pracowali i nie dostawali spadku po wuju milionerze, wiecznie chodzi napruci i zawsze byli bez kasy. Mimo to mieli mieszkania, niektórzy nawet regularnie opłacane". To fragment z "Chłopaków w sofixach". Opowieść podszyta sprawnie humorem i górnolotnymi grypsami, koniec końców nasuwa smutną refleksję o realiach PRL-u. Widocznie wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma, dlatego tęsknię za tamtymi czasami.

Buszując pośród półek biblioteki niemal mechanicznie wpadła mi w ręce książka "Chłopaki w sofixach". Autor- Jakub Porada. Kojarzę gościa z reportaży podróżniczych dla DDTVN- pomyślałam. Nie mogłam przejść obok niej obojętnie.

Spodziewałam się, że książka będzie relacją z jakiejś szalonej wyprawy, zorganizowanej za śmieszne pieniądze. Po części tak rzeczywiście było. ...

Nie jest to historia porywająca czy wybitnie napisana, ale wartościowa o swój charakter edukacyjno/poznawczy dla ludzi którzy nie mieli okazji "zasmakować" PRL'u.
Tym przyjemniej się ją czytało im więcej opisów miejsc, które znam z autopsji.

Nie jest to historia porywająca czy wybitnie napisana, ale wartościowa o swój charakter edukacyjno/poznawczy dla ludzi którzy nie mieli okazji "zasmakować" PRL'u.
Tym przyjemniej się ją czytało im więcej opisów miejsc, które znam z autopsji.

"Chłopaki w sofixach" to zapis życia codziennego autora - nastoletniego mieszkańca bloków KSM-u, czyli Kieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Stanowi opis przedsmaku dorosłego życia, kontaktu z sąsiadami, podbojów miłosnych i imprez, po których nie wypada rzygać. Ponieważ młodość autora przypadła na lata PRL-u, książka odrobinę przybliża czytelnikowi klimat tamtego czasu. Niestety, nie w aż tak dużym stopniu, jak się spodziewałem. Pan Porada starał się wcisnąć dużo interesujących historii, co spowodowało lekki chaos; (zbyt) dużą część poświęcił eksperymentom z alkoholem. Niektóre słowa, zwroty, opisy wydarzeń odbierałem jako zamieszczone na siłę i zamiast uśmiechu wywoływały rozdrażnienie. Mimo tego warto spróbować porównać swoje wspomnienia z dzieciństwa - może się okazać, że nasze było nie mniej ciekawe...

"Chłopaki w sofixach" to zapis życia codziennego autora - nastoletniego mieszkańca bloków KSM-u, czyli Kieleckiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Stanowi opis przedsmaku dorosłego życia, kontaktu z sąsiadami, podbojów miłosnych i imprez, po których nie wypada rzygać. Ponieważ młodość autora przypadła na lata PRL-u, książka odrobinę przybliża czytelnikowi klimat tamtego czasu....