"(...) będziemy pracować, kochać, spacerować, śpiewać, bawić się, nie stając się ani łowcą, ani ofiarą, i nie szydząc z siebie nawzajem." 

To bajka dla dorosłych.
Amos Oz jak dotąd (3 książki) mnie nie zachwycił, a przez ostatnią "Fimę" (taki trochę "Dzień świra", którego nie lubię) z ogromnym trudem przebrnęłam.
Tym razem za radą pana Wojciecha Gołębiewskiego sięgnęłam po "Nagle w głębi lasu" i po „Panterę w piwnicy”, nadal jednak będąc sceptycznie nastawiona. I dziwna sprawa, gdyż mój odbiór tych pozycji tak bardzo odbiega od wcześniej poznanych.
I muszę przyznać, że ta bajka, baśń napisana jest przepięknie. To bajka, ale wbrew pozorom niekoniecznie dla dzieci (mi wcale nie było łatwo), choć tuż po jej skończeniu uważam, że jest dla wszystkich.
Słuchałam audiobooka (znakomici Maria Peszek i Wojciech Malajkat), niepokojąca muzyka, mroczny las, do tego jedną z postaci jest demon gór i gdy dołączyła do mnie córka to miałam obawy, czy może przerwać, żeby nie miała potem nocnych koszmarów, jednak byłby to błąd, a córka tak się zasłuchała, że nie było nawet o tym mowy.
Lasu boją się mieszkańcy wioski, gdyż przebywa w nim ten właśnie demon, w nocy zamykają się na cztery spusty. 
Dzieci, Mati i Maja opuszczają wioskę, w której od dawna nie ma ani jednego zwierzęcia, chcą poznać tajemnicę, dlaczego zniknęły? 

Jacy jesteśmy, my ludzie, jeden dla drugiego, a jacy być nie powinniśmy. Jest też poruszony problem zemsty. Bardzo podobała mi się Maja, jej odwaga, jej pytania i odpowiedzi. 
Właśnie na to liczyłam sięgając po pierwszą książkę Oza, a dostałam dopiero teraz. 

"(...) będziemy pracować, kochać, spacerować, śpiewać, bawić się, nie stając się ani łowcą, ani ofiarą, i nie szydząc z siebie nawzajem." 

To bajka dla dorosłych.
Amos Oz jak dotąd (3 książki) mnie nie zachwycił, a przez ostatnią "Fimę" (taki trochę "Dzień świra", którego nie lubię) z ogromnym trudem przebrnęłam.
Tym razem za radą pana Wojciecha Gołębiewskiego sięgnęłam...