"Czyściciel" był pierwszą w historii książką, którą rzuciłam o podłogę po przeczytaniu ostatnich słów. Tak. Ja, na ogół osoba spokojna, do tego miłośniczka i niesamowita pedantka jeśli o książki chodzi, cisnęłam mym egzemplarzem prosto na ziemię. Dlaczego? Bowiem główny bohater zdobył u mnie sympatię tak wielką, że gdy dotarło do mnie zakończenie, czułam się, jakbym straciła przyjaciela.

Joe - jak można go nie pokochać? Ze strony na stronę wzbudza coraz większą sympatię w czytelniku, który ma wrażenie, iż jest uczestnikiem każdego z wykonywanych przez niego działań na bieżąco. To właśnie powód dla którego sięgnęłam po książkę - niespotykana często narracja pierwszoosobowa i perspektywa przedstawiająca świat z punktu widzenia seryjnego mordercy. Nazwisko autora było mi kompletnie nieznane, aczkolwiek przymierzałam się do kupna "Czyściciela" długi, długi czas. Nie żałuję. Była to jedna z tych wartych zainteresowania pozycji, jakie miałam okazję pochłonąć.
Niestety pamiętna i naprawdę ciekawa forma zdecydowanie przewyższa treść, która jest z kolei bardzo, ale to bardzo uboga. Cała fabuła skupia się jedynie na jednym wątku, nie mamy do czynienia z mistrzowsko skonstruowaną intrygą odznaczającą thrillery i kryminały pisarzy znanych i kochanych przez tłumy, na co przykładem może być Harlan Coben. Wiem, wiem, nie powinnam porównywać dwóch tak różnych światów, jednakże podczas przewracania stron i przemierzania wzrokiem przez kolejne linijki, miałam nieodparte wrażenie, że obcuję z kompletną amatorszczyzną. Być może faktycznie po Cleavie nie można spodziewać się więcej, a ja niepotrzebnie porównuję go z autorami z wyższych półek, którzy są w branży pół swego życia.
Tak czy inaczej, książka owa zasługuje na obiektywną ocenę i wymienienie wszystkich jej plusów, sprawiających, iż tak bardzo nie chce się z nią żegnać, kiedy zbliża się nieuchronnie do ostatnich kartek. I z tego miejsca muszę przekazać wyrazy szacunku autorowi, gdyż stworzył on przecudownego, przesympatycznego bohatera. Dał nam możliwość spojrzenia na otoczenie z innej perspektywy, gdzie możemy wniknąć w myśli Joe'go i podziwiać jego geniusz i inteligencje. Książka ma w sobie coś, co sprawia, iż do każdej osoby działającej na niekorzyść Joe lub wyrządzającej mu krzywdę, pałamy nienawiścią, zaś on sam wzbudza prawdziwą fascynację. Czekamy na jego kolejne kroki z niecierpliwością.
Chociaż łatwo przewidzieć ogólny bieg akcji, to jednak brutalność i dokładny opis sytuacji potrafi zaskoczyć. Mnie osobiście podobała się kapka erotyki, jaka została wprowadzona do dzieła. Pozwala poznać skryte pragnienia fanatyków, często do tego stopnia nietypowe, iż przez ogół nazywane "nieludzkimi". Wydarzenia także obfitują w pikanterię i perwersyjność - i za tą właśnie perwersyjność uwielbiam tę książkę.
Przez więź, jaką zawarłam z Joe, smutno mi było rozstać się z lekturą. Naprawdę smutno. Sądzę, iż wrócę kiedyś do niej, by jeszcze raz w jakiś sposób (choć oczywiście już nie tak intensywny) przeżyć kilka chwil razem z seryjnym mordercą. Z dumą odkładam dziś "Czyściciela" na półkę i mimo, iż nie jest genialnym dziełem, to zajmuje zaszczytne miejsce wśród kryminałów Cobena - albowiem tak oto został jednym z moich ulubieńców.

"Czyściciel" był pierwszą w historii książką, którą rzuciłam o podłogę po przeczytaniu ostatnich słów. Tak. Ja, na ogół osoba spokojna, do tego miłośniczka i niesamowita pedantka jeśli o książki chodzi, cisnęłam mym egzemplarzem prosto na ziemię. Dlaczego? Bowiem główny bohater zdobył u mnie sympatię tak wielką, że gdy dotarło do mnie zakończenie, czułam się, jakbym...