Każdy z nas, przez całe życie, gromadzi wokół siebie całe mnóstwo przedmiotów, mniej lub bardziej ważnych, wartościowych i potrzebnych. W miarę rozwoju
cywilizacji jest ich coraz więcej. Mikołaj Łoziński poprzez pryzmat przedmiotów opowiedział fascynującą historię rodziny, która w dużym stopniu jest jego
rodziną.

Znajdziemy tu przedmioty bardzo różne. Czasem niezwykle konkretne jak np. fifka babci, często pojęte ogólnie jak telefon, ekspres do kawy czy maszynka do
włosów. Poprzez przedmioty autor opowiada o stosunkach panujących w rodzinie, o rodzącej się miłości, wojnie, zawieraniu małżeństw, dzieciach, dorastaniu,
zdradach, rozwodach, wreszcie o umieraniu. Obok tematów bardzo ważnych i bardzo trudnych znajdziemy i te pozornie mniej istotne, wyjęte wprost z autentycznego,
ludzkiego życia. Wiele drobnych, rodzinnych scenek, utrwalonych na papierze, by nie zniknęły w oparach niepamięci.

Autor „Książki” jawi się jako podglądacz całej rodziny, który nie waha się ujawniać faktów niekoniecznie wygodnych dla opisanych osób. Prawie każda z nich
prosi go, żeby czegoś nie opowiadał, a on jest nieugięty, a może nawet trochę przekorny i z tych próśb niewiele sobie robi.

Uderzyła mnie w tej książce szczególnie kwestia rozwodów i tego, w jak odmiennych okolicznościach się one odbywają i jak poszczególne osoby na nie reagują.
Wachlarz postaw mamy tu szeroki, począwszy od dziadków bohatera ze strony ojca, którzy mimo rozstania jedzą wspólnie niedzielne obiady i każdego wieczoru
rozmawiają przez telefon, po dziadków ze strony matki, zajmujących duże, podzielone mieszkanie i unikających się nawzajem jak ognia, niezamieniających
nawet słowa, tak blisko, a tak bardzo daleko. Gdzieś pomiędzy tym wszystkim są rodzice narratora i ich małżeństwo, a potem rozstanie.

Dzięki przedmiotom można zwykle wywołać wspomnienia, często bardzo dokładnie i bardzo plastycznie. To tak, jakby otwierać i przeglądać poszczególne szuflady
pamięci, a o szufladach oczywiście też tu będzie. Przykładowo zapewne każdy z nas miał i mieć będzie w życiu wiele telefonów, co nie zmienia faktu, że
stary Siemens z ogromną słuchawką potrafi utrwalić się we wspomnieniach na zawsze. Taki telefon jest przecież świadkiem niezliczonych rozmów w drobnych
codziennych sprawach, ale stanowi też nierzadko jedyny sposób, by porozmawiać z kimś bardzo odległym.

Książka, jak zwykle u Mikołaja Łozińskiego, napisana jest wspaniałym językiem, bez zbędnych ozdobników i upiększeń. Poszczególne rozdziały są krótkie, ale
niosą w sobie niesamowity ładunek treści i emocji. To jedna z tych lektur, o których nie mam ochoty zbyt wiele pisać, bo najlepiej po prostu po nią sięgnąć
i samemu zobaczyć, jaką interesującą podróż w przeszłość proponuje nam autor. Z mojej strony ogromne gratulacje dla Mikołaja Łozińskiego. Długo czekaliśmy
na kolejną jego publikację po świetnej
„Reisefieber" .
Zdecydowanie warto było czekać, bo jest to kawałek naprawdę wspaniałej i wartościowej prozy!

Każdy z nas, przez całe życie, gromadzi wokół siebie całe mnóstwo przedmiotów, mniej lub bardziej ważnych, wartościowych i potrzebnych. W miarę rozwoju
cywilizacji jest ich coraz więcej. Mikołaj Łoziński poprzez pryzmat przedmiotów opowiedział fascynującą historię rodziny, która w dużym stopniu jest jego
rodziną.

Znajdziemy tu przedmioty bardzo różne. Czasem niezwykle...