Komentując wcześniej inną powieść tego autora, napisałam, że uważam go za mistrza tworzenia klimatu - i moja opinia jeszcze umocniła się po lekturze "Wołania z oddali". Po raz kolejny Edwardson zafundował mi wycieczkę w świat bardzo przejmujących emocji, poczucia przygnębienia i bezradności w obliczu zła.

"Taka historia zapada w pamięć i męczy" - mówi w książce o śledztwie sprzed lat emerytowany policjant. Podobna jest sprawa, którą obecnie prowadzi główny bohater cyklu, komisarz Erik Winter. Obie zbrodnie, ta stara i ta współczesna, łączą się ze sobą i nad obiema rozciąga się, jak określa to Winter, dojmująca samotność. "Jak to możliwe, że matka z dzieckiem może zniknąć i nikt nie odczuje straty?". Atmosfera niemego bólu i smutku jest gęsta i niezwykle sugestywna, a lęk policjantów o poszukiwane dziecko wręcz namacalny i udziela się czytelnikowi. Nawet okładka tego wydania zwiększa ten smętny nastrój - widok niemego, niezdolnego do lotu, a jeszcze unieruchomionego drucikami ptaszka po prostu jest rozdzierający.

Jeśli ktoś szuka bardzo wartkiej akcji, nie będzie usatysfakcjonowany, ale ci, dla których ważny jest klimat powieści, na pewno narzekać nie będą. Edwardson nie tylko opisuje sprawę kryminalną, sporo miejsca poświęca też emocjom i przemyśleniom głównych bohaterów, dzięki czemu są to postaci wielowymiarowe i po prostu stają się nam bliscy podczas lektury.

W moim prywatnym odczuciu Edwardson to najlepszy skandynawski autor kryminałów.

Komentując wcześniej inną powieść tego autora, napisałam, że uważam go za mistrza tworzenia klimatu - i moja opinia jeszcze umocniła się po lekturze "Wołania z oddali". Po raz kolejny Edwardson zafundował mi wycieczkę w świat bardzo przejmujących emocji, poczucia przygnębienia i bezradności w obliczu zła.

"Taka historia zapada w pamięć i męczy" - mówi w książce o śledztwie...