Tak się złożyło, że z różnych powodów musiałam przeczytać jakąś powieść dla młodzieży. Rzecz o tyle kłopotliwa, że młodzieżą nie jestem już od dawna, nie do końca się orientuję we współczesnych książkach-młodzieżówkach, natomiast podpytywane rodzinne małolaty podpowiadały mi książki Kinga, fantastykę, jakieś paranormale, ewentualnie lektury szkolne... Przez przypadek trafiłam jednak na książkę, która się w tej kategorii mieści, a mianowicie na "Klasę pani Czajki" autorstwa Małgorzaty Karoliny Piekarskiej.

Autorka jest dziennikarką prasową i telewizyjną a także napisała kilka książek dla młodzieży. "Klasa pani Czajki" pierwotnie była drukowana w czasopiśmie "Victor gimnazjalista" w postaci felietonów, a w 2004 roku zostały one zebrane w jedną książkę. Akcja powieści obejmuje trzy lata, a jej bohaterami jest grupa uczniów jednego z warszawskich gimnazjów, uczęszczających do klasy, której wychowawczynią jest pani Barbara Czajka.

Chociaż książka jest o całej klasie, to na czoło wysuwa się kilkoro uczniów: Małgosia i jej najbliższa przyjaciółka Kamila, klasowy wesołek Maciek, zakochany w Kamili Czarny Michał, złośliwa Kaśka, najlepsza uczennica Kinga, lubiąca plotki i wróżby Ewa oraz dołączający do nich dopiero w trzeciej klasie Wojtek.

Jeśli chodzi o tematykę to jest w tej książce o wszystkim tym co jest ważne dla nastolatków - o przyjaźni, pierwszej miłości, relacjach z rodzicami, trochę o nauce, całkiem sporo o rozrywkach i spędzaniu czasu wolnego a także o pierwszych dorosłych wyborach, które muszą podjąć bohaterowie.

Muszę przyznać, że ocena tej książki sprawia mi niejaką trudność. Biorąc pod uwagę moje kilkuletnie doświadczenie w kontaktach z gimnazjalistami, mam wrażenie, że autorka przedstawiła ich w nieco nierzeczywistych barwach. Zgadzam się, że część rozdziałów przedstawia prawdziwy obraz szkolnej rzeczywistości, część jednak jest zbyt poprawna i idealna. Tym bardziej, że szkoła z książki to zwykłe rejonowe gimnazjum a nie placówka dla wybrańców. Można to wytłumaczyć tym, że opowiadania miały nieść jakieś przesłanie, młody czytelnik miał się zastanowić nad przygodami swoich rówieśników i wyciągnąć dla siebie jakieś wnioski - felietony, tak jak i cały miesięcznik w którym były drukowane miały mieć wartość dydaktyczno-wychowawczą. I jeśli by rozpatrywać pod tym kątem, to swoje zadanie spełniły. Natomiast jeśli ktoś szukałby prawdziwej opowieści o codzienności polskich gimnazjalistów to raczej w tej książce jej nie znajdzie. Co mnie szczególnie nie pasowało to nienaturalny język tej opowieści. Nie mówię, że bohaterowie mają używać wulgaryzmów (chociaż w tym akurat nasza młodzież świetnie się sprawdza), ale jeżeli Wojtek mówi Kamili, że Kaśka poinformowała o czymś całą klasę to chyba coś tu nie gra... Osobiście nie znam nastolatka, który używałby w potocznej mowie takiego sformułowania - młodzież mówi slangiem a nie literacką polszczyzną, niestety...

Ale ogólnie książkę czyta się nieźle - i to nie jest tylko moje zdanie, było nie było osoby od dawna dorosłej. Powieść przeczytała dwójka rodzinnych małolatów i odczucia mieli jak najbardziej pozytywne.

Tak się złożyło, że z różnych powodów musiałam przeczytać jakąś powieść dla młodzieży. Rzecz o tyle kłopotliwa, że młodzieżą nie jestem już od dawna, nie do końca się orientuję we współczesnych książkach-młodzieżówkach, natomiast podpytywane rodzinne małolaty podpowiadały mi książki Kinga, fantastykę, jakieś paranormale, ewentualnie lektury szkolne... Przez przypadek...