Kiedy zarwałam kolejną noc, nie mogąc oderwać się od ukochanego Kinga, powiedziałam sobie: dość, czas poszukać przyjemnego odmóżdżacza na dobranoc. Poszłam więc z tymże postanowieniem do biblioteki, pogrzebałam i trafiłam na "Klasę pani Czajki". Pomyślałam sobie, ze wygląda całkiem sensownie przy Zmierzchach i innych Naznaczonych, dlatego też wróciłam z nią do domu. Pewna przyjemnego czytadła zaczęłam czytać jeszcze tego samego wieczora.
I... jeden wielki zgrzyt.
Już na samym początku w oczy rzuciło mi się kilka (hehe) małych (hehehe) szczegółów, które skutecznie przeszkadzały mi w lekturze.

Po pierwsze, zachowanie gimnazjalistów i cała ta sceneria jest tak uroczo naiwna, że od czasu do czasu MUSIAŁAM sobie kwiknąć. Ja rozumiem, że to były inne czasy (choć nie tak dawne, skoro w ruch poszło gimnazjum), że inne priorytety itepe. Ale z pewnym rozrzewnieniem stwierdziłam, że jeśli dziewczyna wybiega z płaczem po złośliwym przytyku (nawet cenzuralnym - albinoska. Ot wsio), to ona by u nas w szkole dnia nie przeżyła. Reakcja przytyk (okularnik, łamaga, kobra itd.) - płacz - widowiskowy wybieg z sali/stołówki/whateva pojawiała się na kartach tej powieści tak często, że chwilami miałam wrażenie, że dziewczęta nie zajmują się niczym innym tylko bieganiem.
Jest jeszcze kilka takich kwiatków - klasa, która poznaje się na charakterze Tej Złej w tydzień to marzenie, moja poznaje się ponad dwa lata i jakoś jej nie idzie. Poza tym po sytuacji, w której pani Czajka na forum klasy stwierdza dziewczynie, delikatnie mówiąc, że się nieodpowiednio ubrała do szkoły (ta wybiegła z płaczem, a jakże), uznałam, iż połowie naszej szkoły by musiała tak powiedzieć.

Po drugie, chwilami historyjki są wręcz obrzydliwie moralizatorskie, wszystko kończy się dobrze, uczciwość zawsze zwycięża, Ta Zła tak naprawdę nie jest zła tylko niezrozumiana, a wnioski są podsuwane czytelnikowi pod nos. Widać, nawet bardzo widać, że początkowo książka (w odcinkach) trafiała do Victora Gimnazjalisty.

Po trzecie, trochę irytował mnie motyw przewodni Harry'ego Pottera. Ja sama bardzo go lubię (to nawet mało powiedziane), ale wzmianka o nim co drugą stronę była dla uciążliwa. Poza tym jestem ciekawa, czy to tylko w moim wydaniu imię J.K Rowling notorycznie pisano jako Joane, zamiast Joanne.

Podsumowując, zamiast się ozmóżdżyć, zajęłam się wyłapywaniem zgrzytów. Ogólnie dla mnie ciut niestrawna, naiwna no i (moja największa bolączka) bohaterowie są nieco schematyczni. Wracam do thrillerów i kryminałów z podkulonym ogonem.

Kiedy zarwałam kolejną noc, nie mogąc oderwać się od ukochanego Kinga, powiedziałam sobie: dość, czas poszukać przyjemnego odmóżdżacza na dobranoc. Poszłam więc z tymże postanowieniem do biblioteki, pogrzebałam i trafiłam na "Klasę pani Czajki". Pomyślałam sobie, ze wygląda całkiem sensownie przy Zmierzchach i innych Naznaczonych, dlatego też wróciłam z nią do domu. Pewna...