Na początku było coś o śmierci. Że widzi kolorami, że jest mężczyzną, a ja przecież zawsze wolałam ją jako kobietę. Ta delikatność drażniła, śmierć przecież nie może mieć tak delikatnego usposobienia. A jednak. Pan, który rzadko kiedy przywdziewa czarną szatę i wcale nie ma rysów twarzy charakterystycznych dla trupa, okazał się być jedyną miłą, sympatyczną i wyrozumiałą rzeczą, jaka mogłaby nas spotkać. Był wybawieniem i chyba jedynym zrozumieniem.
Był narratorem książki o wojnie.
Zaskoczeniem było dla mnie samo umiejscowienie akcji. Nie wiem kto nas tego nauczył, ale Niemcy w czasie wojny były przecież do szpiku kości złe, prawda? A Hans Hubermann?A Rosa, a Liesel?
Kim oni w takim razie są?
To jest siła stereotypów i siła słów. "Bez słów Fuhrer byłby niczym".
Jest jeszcze coś, co zawsze mnie przeraża.
Samotność. Czy jest jeszcze miedzy nami ktoś taki jak Liesel Meminger? Dziewczynka, która za każdym razem kiedy tylko coś zyskiwała, za chwilę to traciła?
Żal mi takich osób, ale tym samym najbardziej je podziwiam. Boli mnie serce, kiedy zastanawiam się co ja zrobiłabym jako kilkunastoletnia dziewczynka będąca w jej sytuacji.
Dzisiejsze dzieciaki nie mają choćby ćwiartki takiej siły, jaką miała Liesel.
Była tam też miłość (wybaczcie, ale tego pominąć nie mogę).
Była miłość Rosy, którą tak dobrze kojarzę, był Hans i jego akordeon, był Max i jego notes, ale był też Rudy i jego "Będzie pocałunek, Saumensch?"
Tak bardzo widać jak brak reakcji, brak słów (a możne ich nadmiar?), wpływają na nasze postępowanie.
Ktoś mi kiedyś powiedział "Nigdy nie żałuj niczego w swoim życiu".

Już dawno nic nie ścisnęło mnie od środka tak jak 'Złodziejka książek'.

Na początku było coś o śmierci. Że widzi kolorami, że jest mężczyzną, a ja przecież zawsze wolałam ją jako kobietę. Ta delikatność drażniła, śmierć przecież nie może mieć tak delikatnego usposobienia. A jednak. Pan, który rzadko kiedy przywdziewa czarną szatę i wcale nie ma rysów twarzy charakterystycznych dla trupa, okazał się być jedyną miłą, sympatyczną i wyrozumiałą...