Z definicji jestem sceptyczna w stosunku do książek, które budzą powszechny zachwyt. No bo jakim cudem może istnieć coś, co podoba się praktycznie każdemu? Więc ”Złodziejkę książek” otwierałam z ironicznym pytaniem w głowie: „No i gdzie to twoje cacko z dziurką?”

I spadły na mnie słowa, delikatne jak płatki śniegu. Zanim zdałam sobie sprawę z ich działania, byłam już cała nimi przejęta. Nie, nie oczarowała mnie ta historia. Ja od niej przemarzłam i ta kpiąca część mnie stanęła zdziwiona. Bo jak nie być zdziwionym, gdy nagle w dłoni ma się piórko, które waży tonę?

„Złodziejka książek” to opowieść o strasznych czasach, o strachu, samotności, stracie, prześladowaniach. Ale jednocześnie jest to pełna ciepła opowieść o przyjaźni, nadziei, chęci przetrwania i o ludziach, którzy mają wielkie serca i odwagę, by postępować słusznie. Jest to też opowieść o miłości, która przed Śmiercią ochronić nie zdoła, ale ocalonym da siłę, by żyć z nie zawsze lekkim bagażem wspomnień i żalem za tym, co mogło być, a się nie wydarzyło. I o Śmierci jest ta książka – o Śmierci, która jest troskliwym przyjacielem, niosącym ukojenie po ciężkiej wędrówce, a nie maszkarą z kosą.

I tylko jeszcze chciałam napisać, że kończenie „Złodziejki…” w autobusie to jest bardzo głupi pomysł. Bo akurat te łzy, co ona wyciska, to raczej wolałabym zachować tylko dla siebie. Na szczęście miałam ciemne okulary…

Z definicji jestem sceptyczna w stosunku do książek, które budzą powszechny zachwyt. No bo jakim cudem może istnieć coś, co podoba się praktycznie każdemu? Więc ”Złodziejkę książek” otwierałam z ironicznym pytaniem w głowie: „No i gdzie to twoje cacko z dziurką?”

I spadły na mnie słowa, delikatne jak płatki śniegu. Zanim zdałam sobie sprawę z ich działania, byłam już cała...