O cyklu książkowym „Młody samuraj” dowiedziałam się przypadkiem,kiedy to wypatrzyłam go w jednym z Rzeszowskich empików. Przeczytałam wówczaskawałek prologu oraz streszczenie na okładce i od razu zapaliło mi się w głowieczerwone światełko. „Uwaga – Plagiat „Shoguna” w ugładzonej,młodzieżowej wersji”. Pierwsze rozdziały książki zdawały się potwierdzaćmoją tezę. Tak jak w dziele Jamsa Clavella mamy tutaj Anglika, który przeżywszyuprzednio potężny sztorm, przybywa na wybrzeże Japonii. Podobnie jak w”Shogunie” akcja rozgrywa się na początku XVII wieku i także pojawia się sprawa portugalskiego (kradzionego) rutera, który może dać władzę nad morzami i oceanami, jezuita, który oskarża głównego bohatera o herezję i słownik łacińsko-portugalsko-japoński (dzieło życia innego jezuity). Takich odniesień, czy może raczej zapożyczeń z powieści Clavella jest znacznie więcej . Co gorsze widać je nie tylko w ogólnejkonstrukcji wątków, ale też w niektórych scenach. Przykładowo moment przebudzeniasię głównego bohatera w domu jego wybawcy czy też opis pierwszej,”japońskiej” kąpieli Jacka, są niemalże identyczne jak te z”Shoguna”.
Na szczęście jednak po między obiema książkami, występują także pewne różnice. Pierwszą z nich i zarazem najbardziejrzucającą się w oczy jest wiek głównego bohatera. Jack w chwili przybycia do Nippunu ma zaledwie dwanaście lat i jest synem pilota okrętu, który marzy otym, aby pójść kiedyś w ślady ojca. Na razie jednak, z racji swojego młodegowieku i braku doświadczenia w żegludze, pełni na statku funkcję majtka. Inaczejzostaje także rozwiązana sprawa marynarzy, który po przymusowym lądowaniu uwybrzeży Japonii zostają zaatakowani przez ninja. W konserwacji giną wszyscy zwłącznie z ojcem chłopca, a jemu samemu jedynie cudem udaje się uniknąćśmierci. Nieprzytomny Jack trafia do domu samuraja Masamoto Takeshi i wkrótcestaje się członkiem jego rodziny.
O fabule mogłabym napisać znacznie więcej, alenie zrobię tego z jednego, prostego powodu, a mianowicie takiego, że celem tejrecenzji nie jest opowiadanie treści książki, lecz jej ocena. Dlatego teżuważam, że ta „drobna” wzmianka powyżej w zupełności wystarczy. Azatem zamiast rozpisywać się o perypetiach „młodego gaijina Jacka” wKraju Wschodzącego Słońca, napiszę jedynie, że książkę tą czyta się niezwykleprzyjemnie. Użyty język jest prosty, ale nie banalny, całość interesująca i wmiarę wciągająca, chociaż, zdarzają się pewne dłużyzny, szczególnie w środkowejczęści powieści. Kreacje bohaterów opierają się na prostej, niemalczarno-białej konstrukcji, w myśl której, albo ktoś jest z Jackiem, alboprzeciw niemu, ale prawdę mówiąc nie wpływa to wiele na przyjemność pod czasczytania. Swoistego smaczku dodają książce liczne ciekawostki, dotyczące sztukwalki i codziennego życia w feudalnej Japonii, jak również wytłumaczone na dolestrony zwroty w języku japońskim. Uważam, że bardzo dobry pomysł,potwierdzający różnice, także językowe po między głównym bohaterem, a resztąpostaci.
Podsumowując muszę stwierdzić, że chociaż „Młodysamuraj” żadnym wybitnym, czy nawet odkrywczym dziełem nie jest, to jednakmyślę, że warto sięgnąć po tą książkę, chociażby po to, żeby na chwilę oderwaćsię od codzienności i zanurzyć w pięknym świecie feudalnej (nieco ugładzonej)Japonii. I nie ważne, że głównym adresatem książki jest młodzież. Niektórzydorośli także mogą się przy niej nieźle bawić.

O cyklu książkowym „Młody samuraj” dowiedziałam się przypadkiem,kiedy to wypatrzyłam go w jednym z Rzeszowskich empików. Przeczytałam wówczaskawałek prologu oraz streszczenie na okładce i od razu zapaliło mi się w głowieczerwone światełko. „Uwaga – Plagiat „Shoguna” w ugładzonej,młodzieżowej wersji”. Pierwsze rozdziały książki zdawały się potwierdzaćmoją tezę. Tak jak w...