Susan Collins, tak jak organizatorzy Igrzysk, najwyraźniej dobrze wie czego chce publiczność. Realizuje swój cel w sposób, który powoduje, że nie można oderwać nosa od książki. Idee, które przekazuje w sposób niemalże krzykliwy, zakrawający na moralizatorstwo (którego przecież nikt, od dziecka, od kiedy żyjemy w świecie wolności słowa, myśli i prawa do życia, nie lubi!), wydają się niesłychanie atrakcyjne. Wszyscy wiemy, że wojna jest zła – ale u Collins WOJNA NAPRAWDĘ JEST ZŁA. Szczególnie jeśli musisz brać w niej udział, a nie oglądać ją na ekranie.

Myślę, że w tej książce każdy może znaleźć coś dla siebie: wrażliwi – dramat szesnastoletniej Kastniss, prawdziwy i poruszający, spragnieni intrygi i sensacji – krew i łzy, politykę i walkę, mnóstwo zwrotów akcji. Autorka bardzo dba, żeby lektura jej powieści nie była nudna i co rusz podrzuca czytelnikom na końcu niemal każdego rozdziału jakiś smaczek, jakieś zaskoczenie, jakąś zmianę. Igrzyska trwają. I nie są po to, żeby spać. Bo świat Panem i nasz chyba nie różnią się tak bardzo, jak można by na pierwszy rzut oka sądzić.

Susan Collins, tak jak organizatorzy Igrzysk, najwyraźniej dobrze wie czego chce publiczność. Realizuje swój cel w sposób, który powoduje, że nie można oderwać nosa od książki. Idee, które przekazuje w sposób niemalże krzykliwy, zakrawający na moralizatorstwo (którego przecież nikt, od dziecka, od kiedy żyjemy w świecie wolności słowa, myśli i prawa do życia, nie lubi!),...