Powoli, ale naprawdę bez pośpiechu, przekonuję się do świata 1Q84. Zauważyłam, że historia coraz bardziej mnie wciąga. Zaczęłam doceniać swobodę, z jaką napisana jest ta powieść, a także pokusiłam się na analizę wydarzeń, które wcześniej spisałam na straty i uznałam za bezwartościowe śmieci.

W tym tomie Aomame podejmuje się morderstwa przywódcy sekty Sakigake, co nie przychodzi jej z taką łatwością, jak poprzednie zlecenia. Kobieta zaczyna zastanawiać się nad słusznością swojego postępowania, nad ofiarą, która wydaje się być kimś ponadludzkim oraz nad swoim życiem, które po wykonaniu tej misji, już nie nigdy nie będzie takie samo. Tutaj pojawia się problem moralności. Wszystko wydawało się mieć cel, gdy Aomame zabijała zwyrodnialców, mężczyzn, którzy czerpali przyjemność z wyrządzania krzywd kobietom. W tej wyjątkowej sytuacji ofiara wytłumaczyła swoje postępowanie, które okazało się czynnością mimowolną, jednym z zadań, które nałożone zostało przez siły wyższe. Ponadto mężczyzna wręcz prosi Aomame, aby skróciła jego cierpienia, a swoje życie poświęciła dla Tengo. Jesteśmy w momencie, gdy główni bohaterowie dowiadują się, że są blisko siebie, nadal pamiętają o sobie, mało tego, łączy ich bardzo wiele - Little People, Powietrzna Poczwarka, Sakigake.

Drugi ważny aspekt to kontynuacja wątku ojca Tengo i jego relacji z synem. Tengo odwiedza ojca w specjalistycznym ośrodku, w którym przebywa ze względu na postępującą demencję. Mężczyzna postanawia pogodzić się z przeszłością i wygłasza monolog, w którym wyjaśnia ojcu swoje postępowanie. W głębi duszy wierzy, że starszy mężczyzna słyszy jego wyznanie, chociaż nic na to nie wskazuje - jest obok, ale jego myśli krążą gdzieś bardzo daleko. To wzruszający moment, kiedy Tengo uzewnętrznia się i przeżywa katharsis, a ponadto dociera do niego prawda o jego pochodzeniu...Rodzą się nowe wątki, nowe pytania i setki wątpliwości rozbiegające się jak rozsierdzone mrówki.

Z każdą stroną dowiadywałam się nowych rzeczy związanych z głównym wątkiem Little People. Murakami zamieścił fragment Powietrznej Poczwarki, dzięki czemu mogłam liznąć dzieła, o którym w książce bardzo głośno. Przyzwyczaiłam się do obecności dwóch księżyców, a nawet temat seksu, który w pierwszym tomie był poruszany niezliczoną ilość razy, już tak nie raził, nie oburzał. Na pewno sięgnę po tom trzeci, gdyż pozostało jeszcze wiele niewiadomych, które nie pozwalają mi zapomnieć o 1Q84. Czy wy byliście już w tym magicznym roku, gdzie wszystko może się zdarzyć?

Powoli, ale naprawdę bez pośpiechu, przekonuję się do świata 1Q84. Zauważyłam, że historia coraz bardziej mnie wciąga. Zaczęłam doceniać swobodę, z jaką napisana jest ta powieść, a także pokusiłam się na analizę wydarzeń, które wcześniej spisałam na straty i uznałam za bezwartościowe śmieci.

W tym tomie Aomame podejmuje się morderstwa przywódcy sekty Sakigake, co nie...