Ta tragedia nie dociera jeszcze do mojej świadomości. Nie chcę i nie mogę uwierzyć w to, że Monika nie żyje.

Miała tylko 15 lat, promienny uśmiech, wielką wrażliwość, ogromne, pełne miłości serce i... lewostronny niedowład ręki i nogi.

Była bardzo dobrą uczennicą o wybitnych zdolnościach i zainteresowaniach humanistycznych. Wcześnie, bo już w klasie piątej, zaczęła tworzyć swe pierwsze wprawki literackie. (...)

Monika pozostawiła nam kilkadziesiąt prac pisemnych w formie opowiadań, kartek z pamiętnika lub listów i około czterdziestu wierszy.

Zdaję sobie sprawę z tego, że utwory te noszą ślady tych wszystkich poetów, których dziewczynka kolejno poznawała, a opowiadania bazują na wrażeniach z przeczytanych lektur. To jednak nie jest ich wadą. Tak dorasta i kształtuje się człowiek.

Umieszczonych tu zostało także kilka listów pisanych przez Monikę oraz niektóre kartki z jej pamiętnika. Dostałam go dopiero po jej śmierci. Był pisany do mnie, od piątej klasy jej nauczycielki języka polskiego. Po jego przeczytaniu zrozumiałam, kim byłam dla niej.

Jak mogę odwdzięczyć się za ten dar?

Ewa Piotrowska