Szaleję na punkcie książek, filmów i czegokolwiek innego o tematyce wojennej, z ukierunkowaniem na II Wojnę. Książkę tę zakupiłam przy okazji kupowania prezentu dla koleżanki (oczywiście nie mogłam wyjść z księgarni bez czegoś dla siebie), a zapłaciłam za nią dokładnie 1 grosz. Uwielbiam promocje, no kocham po prostu.
Przejdźmy do książki. Spodziewałam się, że autor przedstawi w niej więcej okrucieństwa, w dawce tak olbrzymiej, że będzie aż emanować ze stron. Nie było tego, moje oczekiwania nie zostały spełnione, nie potrafię ocenić, czy to lepiej, czy gorzej dla książki, bo okrucieństwo było, ale nie w takiej ilości, żeby aż mnie skręcało (patrz: książka Michała Pauli "12 razy śmierć", brr).
Genialnym pomysłem było opowiedzenie wszystkiego z perspektywy lat, bardzo lubię, kiedy w książce faktycznie to widać.
Nie mam pojęcia, jak mam opisać tę książkę. Jest wartościowa, to na pewno. Porusza nadal ciężki i bolesny temat obozu jenieckiego Auschwitz i Auschwitz-Birkenau, komór gazowych, krematoriów, tortur. Temat ciężki, w dodatku wszystko opisane dokładnie z perspektywy eks-więźnia.
Andriej Pogożew był osobą bardzo silną. Nie chodzi mi tu o siłę fizyczną, którą również posiadał, inaczej nie dałby rady przeżyć ponad roku w Oświęcimiu, ale o siłę psychiczną. Myślę, że mało który z tych, którzy przeżyli Auschwitz mieli siłę tam wrócić. Wrócić i przypomnieć sobie ten ból i grozę emanujące z tego miejsca. Przypomnieć sobie makabryczne przeżycia z czasu spędzonego w obozie. A Andriej wrócił. Wrócił, pomimo tego, jak bardzo było mu ciężko. I zapisał to, co zobaczył. Myślę, że zapisanie wspomnień z powrotu do Auschwitz było bardziej bolesne od zapisania wspomnień z pobytu tam jako więźnia. Bo wydaje się, że człowiek zapomniał, że wyleczył choć trochę rany w swojej duszy, ale okazuje się, że wcale tak nie jest, że tak naprawdę ból powraca ze zdwojoną siłą. Ponadto dał radę zidentyfikować swoich oprawców. Podejść do nich po 20 latach i wymienić ich nazwiska stojąc naprzeciw. Ogromna, niewyobrażalna wręcz siła.
Warto przeczytać, nawet jeśli nie jest się zainteresowanym tym rozdziałem historii. Przeczytać i zastanowić się nad tym, jakie my, czytelnicy tej książki, mamy ogromne szczęście, że nie urodziliśmy się w czasach wojny, że nie musieliśmy przeżywać tych tortur i tragedii. I może ktoś powie, że wystarczy wałkowania tematu wojny i obozów koncentracyjnych, ale moim zdaniem takiego zastanawiania się nad tym tematem nigdy nie będzie zbyt wiele. On po prostu zasługuje na to, żeby o nim pamiętać.
I na koniec - ogromny plus dla wydawcy za fantastyczną, przejmującą okładkę i mój ulubiony rodzaj papieru, od którego moje palce wręcz nie chcą się oderwać. W tekście znalazłam 2-3 literówki, ale to nic w porównaniu z wydaniem książki "Drabina Dionizosa" Luki di Fulvio. Czcionka bardzo przyjemna.

Szaleję na punkcie książek, filmów i czegokolwiek innego o tematyce wojennej, z ukierunkowaniem na II Wojnę. Książkę tę zakupiłam przy okazji kupowania prezentu dla koleżanki (oczywiście nie mogłam wyjść z księgarni bez czegoś dla siebie), a zapłaciłam za nią dokładnie 1 grosz. Uwielbiam promocje, no kocham po prostu.
Przejdźmy do książki. Spodziewałam się, że autor...