„(…) Wówczas, gdy obudzę się o świcie i zacznę czytać jakiegoś klasyka, będę czytał do samego południa, a może nawet – jak zechcę – do zmierzchu. Coś mi mówi, że tej epoki świętego spokoju nie dożyję, ale to nie znaczy, że nie należy kupować książek.” Marzenie wielu. I usprawiedliwienie fenomenalne.
Pilch pilchowski. Pilchowizm obecny w książeczce małej, ale wartej uwagi.
Znane miejsca (Wisła, Warszawa), postaci (babka Pechowa, majster Sztwiertnia, kot Głupielok…), motywy (luteranie, natręctwa, szachy etc.) i ten specyficzny folklor wiślański.
Świetne opowiadania. Nie nowe, ale to ich według mnie - pozytyw. Powielanie konceptów i kontekstów, w przypadku Pilcha nim nie jest, bo nie nuży. Szczególnie, że lekturka krótka – ot jeden wieczór.
„(…) i do dziś jestem pewien, że całe zło mojego życia i wszystkie męczarnie moje, to jest zapłata za zostawienie kota Głupieloka. Moją upiorną i nie do zniesienia samotnością płacę za rok jego samotności.”

„(…) Wówczas, gdy obudzę się o świcie i zacznę czytać jakiegoś klasyka, będę czytał do samego południa, a może nawet – jak zechcę – do zmierzchu. Coś mi mówi, że tej epoki świętego spokoju nie dożyję, ale to nie znaczy, że nie należy kupować książek.” Marzenie wielu. I usprawiedliwienie fenomenalne.
Pilch pilchowski. Pilchowizm obecny w książeczce małej, ale wartej uwagi....