do sięgnięcia po tę książkę zachęciły mnie drobiazgi; tytuł - mój ukochany sport, z którym związanych jest wiele miłych wspomnień; okładka - minimalistyczna, nasycony kolor, nie jest przekombinowana; podział na części i sposób nazywania rozdziałów - zawsze zwracam na to uwagę, lubię, gdy strona techniczna jest tak samo interesująca jak treść, gdy rozdziały mają nazwy, a nie cyfry, gdy te nazwy są symboliczne itp.

pierwsze wrażenie - czyli ocena książki po okładce :) - było bardzo dobre. dalej... było nawet lepiej!

historia skupia się na Philomenie - dziewczynie, a potem kobiety, która szuka w pływaniu ucieczki, spokoju. bardzo szybko ten sport staje się jej całym życiem; rywalizuje na olimpiadach, odnosi wielkie sukcesy, oddala się od rzeczywistych problemów.
zostawia za sobą rodzinę, która pełna jest chaosu i komplikacji i w której nigdy nie znajdowała zrozumienia - każda z jej trzech sióstr jest zupełnie z innej bajki, rodzice pochłonięci są własnym życiem i ciężko dojść z nimi do ładu. sytuacji nie polepszają liczne tragedie, którym Philomena i pozostali domownicy muszą stawić czoła.

przez 2/3 książki poznajemy świat bohaterki bardzo dokładnie - jej stosunki z bliskimi, drogę na szczyt olimpijskiego podium, walkę z samą sobą, by być najlepszą. nagle jej świat się kończy - kontuzja uniemożliwia jej dalsze pływanie. Philomena musi wrócić do rzeczywistości, ponownie nauczyć się oddychać powietrzem bez chloru.

"Pływanie" to niezwykła historia o człowieku, po prostu. bohaterem mógłby być piłkarz, lekkoatleta lub ktoś, kto ze sportem ma niewiele wspólnego - byle tylko miał cel, do którego dąży z całych sił. Nicola Keegan przedstawiła proces szukania odskoczni, która zastępuje cały świat; opisała psychikę osoby, która znajduje zapomnienie i ucieczkę od problemów; zapoznała czytelnika z upadkiem idealnej iluzji i wszystkimi trudnościami, związanymi z powrotem do zwykłego życia.

jestem pod wrażeniem, jestem zachwycona, jestem oczarowana. książka tkwiła w mojej głowie od dawna - dopiero teraz, po miesiącu, zabrałam się za napisanie o niej paru słów.

jedyny zarzut mam do wydawnictwa, które w opisie na okładce przedstawiło najważniejsze rzeczy, które czytelnik powinien sam poznać. nie rozumiem sensu opisywania fabuły - kto zginął, jak zginął, zwłaszcza, gdy jest to dopiero na 2oo lub 3oo stronie. lubię spoilery i pewnie sama bym tego poszukała, ale jednak większość czytelników ich nie cierpi... bardzo nieładnie.

do sięgnięcia po tę książkę zachęciły mnie drobiazgi; tytuł - mój ukochany sport, z którym związanych jest wiele miłych wspomnień; okładka - minimalistyczna, nasycony kolor, nie jest przekombinowana; podział na części i sposób nazywania rozdziałów - zawsze zwracam na to uwagę, lubię, gdy strona techniczna jest tak samo interesująca jak treść, gdy rozdziały mają nazwy, a nie...