Książka przypomina domek z kart - szalenie efektowny ale kompletnie nietrwały i jedno westchnienie logiki rozsypuje całą konstrukcję postawioną przez autora. Do jednego przypuszczenia dodaje drugie i z tego wyciąga trzecie. Trochę przypomina to twierdzenie szlachty litewskiej, że pochodzą od Rzymian, którzy zabłąkali się kiedyś w te strony, a wszystko na bazie podobieństwa słów "Italia" i "Lituania". Koroniarze nie mogli się niczym podobnym zrewanżować! Tutaj z kolei Phillips wrzucił do jednego worka legendy arturiańskie (które z całą powagą traktuje jako poważne źródło historyczne), gnozę, pelagianizm, tarota i wyszło mu, że jedna dziewczyna żyjąca współcześnie w Londynie jest potomkinią króla Artura a chyba też papieżem i cesarzem rzymskim. Są jednak jakieś granice fantazji, nawet podpieranej sążnistą bibliografią i robionymi bardzo serio minami autora.
Byłoby to zabawne, gdyby nie to, że autor, który poszukując Graala zagląda pod każdy kamień i bierze pod lupę najmniejszą wzmiankę, nie zauważa (a raczej ignoruje, bo trudno uwierzyć, że nie słyszał) kielicha, który wielce prawdopodobnie (jego dzieje są dobrze udokumentowane) był używany podczas Ostatniej Wieczerzy i jest przechowywany w katedrze w Walencji. Za to kilka razy skwapliwie zapewnia, że kielich z Wieczernika się nie zachował, żeby za chwilę jakieś onyksowe naczyńko (nawet nie wiadomo czy starorzymskie czy z XIX wieku) uznawać za św. Graala.
Lubię ludzi z fantazją, ale nie znoszę intelektualnej nieuczciwości, dlatego nie polecam!

Książka przypomina domek z kart - szalenie efektowny ale kompletnie nietrwały i jedno westchnienie logiki rozsypuje całą konstrukcję postawioną przez autora. Do jednego przypuszczenia dodaje drugie i z tego wyciąga trzecie. Trochę przypomina to twierdzenie szlachty litewskiej, że pochodzą od Rzymian, którzy zabłąkali się kiedyś w te strony, a wszystko na bazie podobieństwa...