Standardowe otwarcie - Elryk leży umierający we wrogim mieście, podstępem zostaje skłoniony do niebezpiecznej misji - zdobyć perłę. Ale nie żadną zwyczajną, nic z tego. Po tą specjalną perłę trzeba będzie udać się do świata snów, przemierzyć jego warstwy, by w końcu dotrzeć do Perłowej Fortecy.

Czytanie Moorcocka nie jest takie złe. Myśli wędrują do czasów, gdy fantasy to była prosta historia o gostku z mieczem w jakimś magicznym świecie. Świat do którego relatywizm się dopiero dostaje, gdzie jeszcze większość person jest zła i podła, albo dobra i szlachetna. Świat, gdzie z zewsząd czuć tajemne moce, proroctwa i przepowiedni, magiczne przedmioty o trudnych do wymówienia nazwach. Świata, gdzie autor mógł wymyślać głupoty, nawalankę przy użyciu magii i maszyn, a i tak było to czymś, co czytało się z otwartymi ustami.
Sądzę, że gdyby polscy autorzy pisali bez skrępowania taką pulpę, pewnie by coś na niej wyrosło. Anglojęzyczni pisarze mieli swojego Moorcocka i wychodząc od jego schematów tworzą porządne czytadła. Widać jego wpływ u Martina, Zelaznego (ach, co on z tym robi, cudo panowie i panie, normalnie cudo).

Standardowe otwarcie - Elryk leży umierający we wrogim mieście, podstępem zostaje skłoniony do niebezpiecznej misji - zdobyć perłę. Ale nie żadną zwyczajną, nic z tego. Po tą specjalną perłę trzeba będzie udać się do świata snów, przemierzyć jego warstwy, by w końcu dotrzeć do Perłowej Fortecy.

Czytanie Moorcocka nie jest takie złe. Myśli wędrują do czasów, gdy fantasy to...