Po biurowym "Paragrafie 22", bo tak głosi blurb na okładce, oczekiwałbym czegoś więcej, a tak muszę zaliczyć tę książkę do grupy tych, które nie spełniły moich czytelniczych oczekiwań. Wydawałoby się, że pomysł na powieść, sportretowanie życia biurowego i jego uczestników, jest niesamowicie nośny i na czasie. Jednakże debiutującemu autorowi nie udało się wykorzystać potencjału tkwiącego w tym koncepcie: czytelnik otrzymuje od niego dużą porcję przeciętności, którą tylko z rzadka rozświetla jakiś błysk dowcipu.Nie podoba mi się to, że znaczne partie powieści pisane są w pierwszej osobie osobie liczby mnogiej, niby dlatego, że bohaterem ma być zbiorowość. Pracowałem w dwóch biurach i tam także spotkać można ludzi różnych i ciekawych, pozbawienie pracownika indywidualności nie wydaje mi się dobrym zabiegiem. I tak zamiast bohaterów o trzymujemy jakiś mętny ogół, "na wszystko zgodne te osoby trzecie/które się bardzo przyjemnie zabija" - że zacytuję "Bajeczkę" Grochowiaka.
Summa summarum w powieści przeważa nuda, czasami coś jakby zaczyna się dziać, ale za mało tego. A może autorowi chodziło o to by dać wrażenie pozbawionej cech odrębnych szarzyzny, by tak lepiej przedstawić beznadziejną nudę życia biurowego? Byłaby to arcyprzebiegła strategia literacka.

Po biurowym "Paragrafie 22", bo tak głosi blurb na okładce, oczekiwałbym czegoś więcej, a tak muszę zaliczyć tę książkę do grupy tych, które nie spełniły moich czytelniczych oczekiwań. Wydawałoby się, że pomysł na powieść, sportretowanie życia biurowego i jego uczestników, jest niesamowicie nośny i na czasie. Jednakże debiutującemu autorowi nie udało się wykorzystać...