Phil Doran

Kocham Toskanię i dałam się porwać scenarzyscie kultowego serialu "Cudowne lata" Przesyt Hollywood spowodował, że zdecydował się na istne szaleństwo. Wraz z zoną podróżując po Włoszech zechciał się po prostu tam osiedlić. Wybrał stary, klimatyczny dom wraz z gruntami, chciał zajać się uprawą oliwek, własnych warzyw itp na wczesnej emeryturze. Niestety sielskie położenie nowego domu, zderzenie z odmienną kulturą, niezrozumiałym językiem zaowocowały wieloma nieporozumieniami, a droga do upragnionego spokoju i beztroskiego żywota posiadacza ziemskiego długa i kręta. Przede wszystkim jako stranieri ( obcokrajowcy) na dodatek kiepsko rozumiejącymi realia i okoliczny dialekt, staneęłi oko w oko z bezwzględną biurokratyczną maszyną. najgorszym wrogiem okazałą siostra poprzedniego włąściciela domu, bo uwzięła się na nich, pragnać wysiudać ich z sprzedanej ziemi. A największy ambaras powoduje wiadomość, że formalnie dom nie istnieje, bo nie ma adresu. Liczne utarczki z ekipami remontowymi, biurokracją, włoską organizacją pracy urzędów mogłyby niejednego człowieka przyprawić o ból głowy, ale na szczęście Phil i Nancy nie poddali się. Na dodatek postanowili odnowić przysięgę małżęńską i do nowo uwitego gniazdka sprosić krewnych i przyjaciół. Koniec końców udało się im obłaskawić nawet srogą donnę Vesuvię, i zostali zaakceptowani przez sasiadów. Lektura doskonała w towarzystwie cappucino i grissini. Przede wszystkim rozbawiają celne obserwacje socjologiczne.