Żaden ze współczesnych kierunków terapii systemowej nie wywołał tylu dyskusji i kontrowersji co systemowa terapia Berta Hellingera. Opinie na ten temat są bardzo zróżnicowane. Zarówno wśród jego zwolenników, jak i przeciwników jest wielu wybitnych psychoterapeutów i myślicieli. Hellinger rozwinął niezwykłą ‘‘ultrakrótkoterminową terapię’‘, której podstawową formą pracy jest ‘‘ustawienie rodziny’‘. Zakłada on istnienie nadrzędnego, pierwotnego porządku, który wyznacza funkcjonowanie wszelkich systemów społecznych (rodzina, organizacja). W rozmowach z dziennikarką Gabriele ten Hövel Bert Hellinger odpowiada na pytania dotyczące swoich przemyśleń i działalności terapeutycznej. Tym samym zabiera czytelnika w podróż drogą samopoznania, której początkiem jest dla niego zrozumienie systemu. Można więc podążyć tropem jego wypowiedzi na temat na przykład uwikłania i wolności, więzi i miłości, wyrzutów sumienia, wielkości w życiu codziennym, postępów dokonywanych dzięki odczuciu winy, a także iluzji władzy. Hellinger nie unika też odpowiedzi na kontrowersyjne pytania o występek i moralność, porządek i przemoc, adopcję i kazirodztwo. Wyjaśnia też czym jest odpowiedzialność w dziedzinie psychoterapii i w sferze publicznej.
Bert Hellinger, urodzony w 1925 roku, studiował filozofię, teologię i pedagogikę; pracował przez szesnaście lat jako członek katolickiego zakonu misyjnego wśród Zulusów w Afryce Południowej. Następnie został psychoanalitykiem, a poprzez doświadczenia dynamiki grupowej, terapii pierwotnej, analizy relacji i różnych działań hipnoterapeutycznych doszedł do etapu utworzenia własnej terapii systemowej i rodzinnej.