Kiedy na ostatniej stronie powieści, czytam toast Zagłoby, który mówi wprost, że pije: "na cześć onych przyszłych pokoleń!" uśmiecham się ze wzruszeniem i wiem, że w toaście tym zawiera się idea całej Trylogii.

Zachwyca mnie u Sienkiewicza, jego umiejętność tworzenia bohaterów fikcyjnych, którzy idealnie wchodzą w zależności, a często bardzo bliskie związki emocjonalne z bohaterami historycznymi. Andrzej Kmicic i jego cała odyseja z magnatami Januszem i Bogusławem Radziwiłłem, a także z księdzem Kordeckim czy królem Janem Kazimierzem, czy Zagłoba w rozmowach z magnatami Janem Zamoyskim czy Jerzym Lubomirskim czy nawet ze Stefanem Czarneckim - to arcydzieło sztuki w powieści historycznej. Nie znam autora, który potrafiłby uczynić to lepiej. (może z wyjątkiem Dumasa:)

Nie można zarzucać autorowi, że koloryzował historię - bo Sienkiewicz nie pisał podręcznika. Miał prawo interpretować charaktery magnatów czy króla, tak jak je widział i oceniał. Osobiście - uważam, że może troszeczkę za surowo pisał o Jerzym Lubomirskim, bo oceniał go z punktu widzenia późniejszego rokoszu, a nie jego zasług w czasie Potopu.

W tej powieści z przyjemnością zwracam uwagę na postać, o której rzadko się wspomina - dlatego napiszę trochę o Soroce. Soroka był wachmistrzem, żołnierzem w służbie Kmicica i jego towarzyszem przez całą powieść. Razem z Kmicicem spalił Wołomontowicze, razem z nim został przy Januszu Radziwille, razem z nim porwał Bogusława, razem z nim bronił Częstochowy - a przecież pozostawał w cieniu. Zawsze widziałam w jego relacji z Kmicicem więź bardzo podobną do uczuć ojcowsko-synowskich. Jak wiele Soroka znaczył dla Kmicica, widzimy po zachowaniu Kmicica u Bogusława Radziwiłła. Człowiek tak dumny jak Kmicic był gotów znieść największe poniżenia. I bardzo lubię scenę na samym końcu, kiedy ranny Kmicic budzi się, zaczyna rozmawiać z Soroką, a po twarzy wachmistrza spływa jedna łza ulgi. Uwielbiam takie relacje i związki bohaterów. Za wiele się o nich nie pisze, ale nie można ich nazwać inaczej jak miłość:)!

PS. Uwielbiam w powieści Oleńkę Bilewiczównę - to moja ulubiona bohaterka sienkiewiczowska.

Kiedy na ostatniej stronie powieści, czytam toast Zagłoby, który mówi wprost, że pije: "na cześć onych przyszłych pokoleń!" uśmiecham się ze wzruszeniem i wiem, że w toaście tym zawiera się idea całej Trylogii.

Zachwyca mnie u Sienkiewicza, jego umiejętność tworzenia bohaterów fikcyjnych, którzy idealnie wchodzą w zależności, a często bardzo bliskie związki emocjonalne z...