Na samym początku na myśl nasunęły mi się porównania do "Mikołajka", nawet nie otwierając książki przeczuwałam zbliżającą się przyjemną lekturę. Ale patrząc na okładkę (także tą z tyłu) zastanawiałam się w jakiej epoce wyląduję. Czy będzie to okres kiedy telewizory są już nawet powszechne czy może czas, kiedy nikomu się nawet o tym nie śniło? Padło na to drugie. Starsi Francuzi na kartach tej książki rozpamiętywują wojnę z Prusami (,które w 1871 roku ogłosiły się Niemcami), która skończyła się porażką i utratą Alzacji i Lotaryngii.
Dopiero co świat zetknął się z mikrobami. Jednym słowem dziewiętnasty wiek ledwo przedzierżgnął się w dwudziesty. I w tej jakże bajkowo-nierealnej scenerii przesączonej przemijaniem spotykamy małego Marcela... Jest radosny, skory do zabaw i śmiechu, nie lubi zbytnio szkoły, ale nie sprawia problemów rodzicom. Kocha ich i nie chce ich martwić. Ma brata Pawła, który jest odeń młodszy i ma czasem nieco barbarzyńskie zabawy, i siostrę- której imienia nie zdradza. Choć jest ona mała i niezbyt gadatliwa (jeśli w ogóle umie mówić), potrafi wspaniale wspinać się na drzewa. Jego mama jest chuda i czasem trochę za blada, ale to tylko motywuje go do pomocy; odciążając jej bagaż, pomagając jej przy nakryciu stołu i całując w rękę daje dowody prawdziwie głębokiego uczucia. Jego tata natomiast jest nauczycielem, który pod koniec powieści otrzymuje "Palmy" (wyróżnienie dla nauczycieli), jest ateistą (tą cechę wpojono mu na studiach "stających murem za republiką"), ale cieszy się z sukcesów syna; jest z niego dumny, gdy dobrze się uczy. Natomiast połowa akcji dzieje się w zagubionej pośród prowansalskich wzgórz krainie-jak-ze-snów. Tam Marcel poznaje Lilego, tam uczy się polować, biega wśród lasów piniowych i próbuje uciec z domu... Ale wszystko ma swój kres i nic nie jest do końca słodkie; we wszytskim jest jakaś łyżka dzięglu. Jeśli ktoś zapytałby mnie czy warto ją przeczytać, powiedziałabym, że dla mnie była to lektura pełna dziwnych aluzji autora względem mojego dzieciństwa, pełna niewidocznego dialogu, w którym autor uśmiecha się do mnie wypowiadając słowo "Czytelniku". Z pewnością nie jest to tylko zwykła lekka książka, o której się zapomina. Nie zawiera głebokiego przekazu, ani rad jak dobrze żyć. Zawiera za to opis pięknego świata, o którym każdy z nas marzył. Świat wiecznych wakacji, pełnych radości, indiańskich zabaw, jadalnej żywicy, która klei się do zębów, beztorskiego buszowania po bezkresnych, trawiastych pagórkach i towarzystwa dobrego przyjaciela, brata, siostry, mamy, taty, wója, cioci i Piotrusia (ich synka, który wchoć będąc niemowlakiem miał udział w tych pięknych chwilach).

Na samym początku na myśl nasunęły mi się porównania do "Mikołajka", nawet nie otwierając książki przeczuwałam zbliżającą się przyjemną lekturę. Ale patrząc na okładkę (także tą z tyłu) zastanawiałam się w jakiej epoce wyląduję. Czy będzie to okres kiedy telewizory są już nawet powszechne czy może czas, kiedy nikomu się nawet o tym nie śniło? Padło na to drugie. Starsi...