Choć słów o samym akcie przechadzania się jest niewiele, czynnośc ta silnie się w całej książce odciska. Słowa podążają za nieokreśloną strukturą - mocno co prawda wykrzywione przez pogłębiającą się chorobę psychiczną Jana Jakuba, w tle rysuje się nieubłaganie wszechprzenikająca paranoja, dusza trzepocze się w uściskach mrocznych wspomnieć, ale zaraz jak to na przechadzce nowy widok rozprasza kłebiące się myśli i w głowie rodzi się nowa nadzieja. Siłą tej książki nie jest bowiem rozrachunek z przeszłością - Jan Jakub bowiem chyba jak w żadnej innej książce jawi się jako człowiek pełny zarówno zalet jak i wad - a z tych szczególnie niemożnością przyznania sie do błędu, która tu posunięta jest aż do komizmu, przez próby tych błędów wyznawania, tylko po to by zaraz się bronić i tłumaczyć, że błędami nie były, a nawet jeśli były to nie powodowała nią słabość, ale chwilowe zawahanie czy nieuwaga czy inny jeszcze błahy powód. Siłą książki jest jednak te kilka ustepów w których JJ zarzuca natrętne autoapologie i pisze o najwyższym ludzkim szczęściu, o swobodnych marzeniach, fragmenty w których mimo całej ponurej biografii autora człowieczeństwo Rousseau rozbłyska najjaśniejszą ze swoich nut.

Choć słów o samym akcie przechadzania się jest niewiele, czynnośc ta silnie się w całej książce odciska. Słowa podążają za nieokreśloną strukturą - mocno co prawda wykrzywione przez pogłębiającą się chorobę psychiczną Jana Jakuba, w tle rysuje się nieubłaganie wszechprzenikająca paranoja, dusza trzepocze się w uściskach mrocznych wspomnieć, ale zaraz jak to na przechadzce...