Wyobraźcie sobie zjawisko, które nie ma ciała i obleczcie je w materię. Zastanówcie się nad strukturą nicości i wyznaczcie jej granicę. Pomyślcie o swoim ostatnim śnie i obdarujcie go wiarą w istnienie. Oto Pan Snów. Niewidzialny sprawca naszego śnienia. Naszych koszmarów. Marzeń i pragnień. Władca krainy, w której spędzamy sporą część naszego życia. Otwórzcie zatem pierwsze strony i poznajcie go.

Wyobraźcie sobie, że to nie Wy panujecie nad formą Waszych snów. Że istnieje ktoś, kto wyznacza jego materię poprzez emocje i doświadczanie Waszego umysłu. Ten ktoś bawi się naszymi zmysłami, którymi nauczyliśmy się wyznaczać granice poznania. I mówi nam, że nasz dotyk, smak i słuch nie są jedynymi przewodnikami życia.

Gaiman w baśniowy sposób przedstawia nam krajobraz, w którym mieszają się postacie fikcyjne, rzeczywiste i wyśnione. Objaśnia i przybliża jak mogłaby wyglądać kraina, w której nasze ciało stapia się z myślami. Miejsce, w którym jesteśmy marzeniem, przyszłością i przeszłością.

Próbować opowiedzieć o Sandmanie to tak jakby chcieć utrzymać wodę w swych dłoniach lub powstrzymać kostkę lodu przed topnieniem. Świat ten wymyka się regułom naszego dotychczasowego poznania. Gaiman daje nam pewne atrybuty, byśmy głębiej wnikali w strukturę nas samych i tego co duchowe, istniejące poza światem rzeczywistym.

Tworzy bohatera, który cierpi, odczuwa emocje, złość, radość, spełnienie, który ma marzenia i słabości. I pozwala tej postaci w całej swej mądrości panować nad kruchym światem naszych snów.

Sandman to powieść, która daje nam perspektywę. Inspirację i pasję. To droga. Zamknijcie zatem oczy i przejdźcie nią nie tylko w snach.

Wyobraźcie sobie zjawisko, które nie ma ciała i obleczcie je w materię. Zastanówcie się nad strukturą nicości i wyznaczcie jej granicę. Pomyślcie o swoim ostatnim śnie i obdarujcie go wiarą w istnienie. Oto Pan Snów. Niewidzialny sprawca naszego śnienia. Naszych koszmarów. Marzeń i pragnień. Władca krainy, w której spędzamy sporą część naszego życia. Otwórzcie zatem...