Sam Kieth

Co spodobało mi się w „Preludiach i nokturnach”? Lista jest długa. Kapitalne okładki Dave`a McKeana i osobliwa, nietypowa na tle innych bohaterów postać Sandmana, za którego wygląd odpowiada Mike Dringenberg (narysował pierwsze epizody opowieści). Klimat niesamowitości charakterystyczny dla starych angielskich opowieści grozy, znakomicie oddane zmieniające się wraz z upływem czasu realia i „To” Stephena Kinga w dłoni jednego ze strażników Sandmana („Sen sprawiedliwych”). Constantine`owskie w każdym szczególe historie z rozchełstanym, nękanym napadami kaszlu Constantine`em. Kain mordujący Abla pod byle pretekstem, wciąż i wciąż od nowa. Historie rozgrywające się w snach. Eklektyczne zaświaty, w których spotkać można zarówno chrześcijańskie diabły, jak i istoty z greckiej mitologii. Nieskończeni, uosabiający siły wpływające na ludzkie życie (jak Rozpacz, Śmierć, Przeznaczenie),a wśród nich sam Sandman, zwany Księciem Opowieści, reprezentujący potęgę wyobraźni, zdolnej rodzić nie tylko piękne sny i koszmary, ale też bogów, którzy nie istnieją bez ludzkiej wiary, tak jak Morfeusz nie zaistniałby bez opowieści stworzonej przez Neila Gaimana. Świetnie wymyślone i doskonale narysowane „Preludia i nokturny” to bilet wstępu do niezwykłego uniwersum Sandmana. W tych historiach utoniecie po uszy i jeszcze długo po ich przeczytaniu będziecie śnić na jawie. Więcej: https://zapiskinamarginesie.pl/2023/06/08/zasnij-wysnij-o-mnie-sen/