Intrygujący pomysł i nietypowe rysunki, nie ratują nieciekawego scenariusza.

Intrygujący pomysł i nietypowe rysunki, nie ratują nieciekawego scenariusza.

Bardzo ciekawa opowieść o tym, jak wyglądali by mutanci Marvela w czasach Odrodzenia i Reformacji. Gaiman sensownie umieścił odmieńców w czasach epoki elżbietańskiej, przez co opowieść czyta się bardziej jako powieść historyczno - szpiegowską niż typową opowieść o superbohaterach.

Co to najbardziej mi się tutaj podobało to dobre osadzenie powieści w czasach historycznych i wiele odnośników do prawdziwych wydarzeń z historii. Autor pokazuje, że zdecydowanie wie o czym pisze i miał pomysł na tę historię.

Rysunki Andy Kubert z początku mnie rozczarowały, bo to nie jest rysunek jakiego się spodziewałem. Sam autor jak twierdzi, użył metody "wzmocnionego olówka", co nie wygląda oszołamiająco, ale być może nadaje odpowiedni klimat opowieści. Bynajmniej rysunek mi trakcie lektury nie przeszkadzał, a i miał też swoje mocne momenty.

Ocena byłaby nawet wyższa gdyby nie ostani rozdział, który mógłby być napisany ciekawiej. Jest przyzwoicie, ale czegoś mi tutaj jednak zabrakło. Niektóre postacie mogłyby też być trochę lepiej rozwinięte.

No i nie mogę wspomnieć o jednej malutkiej scenie która mnie zawiodła. Gaiman MUSIAŁ oczywiście wstawić wątek homoseksualny do swojej opowieści. Minimalny, ledwo zauważalny, ale jednak. Zupełnie w moim odczuciu niepotrzebny. Ale po Sandmanie zwracam już uwagę na takie zabiegi autora.

1602 jest komiksem innym niż pozostałe. Z uwagi na sporo odwolań historycznych i poważne podejście do czytelnika jest to komiks skierowany raczej dla osób dojrzałych. Z przyjemnością zapewne wrócę jeszcze do tej pozycji, bo mam wrażenie że komiks zawiera więcej ciekawych odwolań historycznych niż mogłem z początku dostrzec.

Bardzo ciekawa opowieść o tym, jak wyglądali by mutanci Marvela w czasach Odrodzenia i Reformacji. Gaiman sensownie umieścił odmieńców w czasach epoki elżbietańskiej, przez co opowieść czyta się bardziej jako powieść historyczno - szpiegowską niż typową opowieść o superbohaterach.

Co to najbardziej mi się tutaj podobało to dobre osadzenie powieści w czasach historycznych...

Rzadko sięgam po powieści graficzne bo to nie moje klimaty. Jednak uwielbiam filmy z cyklu „Avengers”. Pomysł przeniesienia bohaterów Marvela do XVII wieku mocno mnie zaintrygował. Rok 1602 przyniósł niespotykane wcześniej anomalie pogodowe - straszliwe burze, silne trzęsienia ziemi, gwałtowne powodzie. Czyżby zbliżał się koniec świata? Angielska królowa Elżbieta postanawia dowiedzieć się prawdy i niedopuścić do apokalipsy. Ale na jej drodze stają fanatyczny Wielki Inkwizytor Hiszpanii oraz tajemniczy hrabia von Doom. Jednakże królowa dysponuje solidnym wsparciem. W komiksie znalazłam prawie wszystkich znanych mi superbohaterów. I Avengersów, i X-manów a nawet Fantastyczną Czwórkę. Tych bohaterów nie trzeba nikomu przedstawiać. Z reguły ratują świat przed zniszczeniem. Jednak cała historia jest dla mnie grubymi nićmi szyta. Mam wrażenie, że jakby nie do końca wiadomo o co tu chodzi. Pomieszanie z poplątaniem. Nie kupuję tego. Historia obrazkowa ma to do siebie, że czyta się ją bardzo szybko. Tu było trochę inaczej. Po pierwsze „1602” jest obszerne stronicowo a po drugie mamy tu długie i zawiłe dialogi. Jednak muszę pochwalić grafikę. Brawa dla rysownika. Miło było przerzucać strony. Ogólnie rzecz biorąc „1602” jest ciekawą gratką dla miłośników bohaterów Marvela i X-manów.

Rzadko sięgam po powieści graficzne bo to nie moje klimaty. Jednak uwielbiam filmy z cyklu „Avengers”. Pomysł przeniesienia bohaterów Marvela do XVII wieku mocno mnie zaintrygował. Rok 1602 przyniósł niespotykane wcześniej anomalie pogodowe - straszliwe burze, silne trzęsienia ziemi, gwałtowne powodzie. Czyżby zbliżał się koniec świata? ...

Typowa dla brytyjskiego autora opowieść, w której bada on naturę samego procesu opowiadania, tworząc przy tym intrygującą rzeczywistość rozwijaną przez innych autorów pracujących dla wydawnictwa Marvel.

Typowa dla brytyjskiego autora opowieść, w której bada on naturę samego procesu opowiadania, tworząc przy tym intrygującą rzeczywistość rozwijaną przez innych autorów pracujących dla wydawnictwa Marvel.

Nie sądziłam, że Gaiman może zrobić coś takiego. Czuję się oszukana, zdradzona i w jakiś sposób skrzywdzona. To jest najgorsze Marvelowskie AU jakie czytałam, licząc łącznie z blogaskowym fanfiction.

Przetworzenie postaci w realiach wiktoriańskiej Anglii płaskie i miałkie, jakby rzucać pomysłami na chybił trafił. Część rozwiązań jest po prostu obraźliwa, Magneto jako mistrz inkwizycji czy Steve Rogers udający Indianina… To ostatnie było po prostu niesmaczne. Reszta raczej sztampowa, Fury nawet pasuje do epoki, Strange nie jest nawet w połowie tak ciekawy jak John Doe. Fantastyczna Czwórka wychodzi stosunkowo najlepiej. Generalnie widać, że Marvel dał Gaimanowi wytyczne, z którymi ten sobie nie poradził.

Uważam, że dobrą miarą sprawdzenia, czy ktoś jest cwanym scenarzystą jest Natasza Romanoff. Ponieważ to najciekawsza i najtrudniejsza postać w uniwersum Marvela, ale tylko ktoś inteligentny jest w stanie to rozpoznać. I scenariusz jest na tyle dobry, na ile dobra jest jego Natasza.

Natasza Gaimana ssie po całości. Potrzebuję wylać sobie domestos bezpośredni na ośrodek pamięci długotrwałej w mózgu, żeby usunąć obraz Nataszy w sypialni von Dooma, bo inaczej będzie mnie prześladował przez resztę życia. I oczywiście Sue Storm nazywająca kobietę „dziwką”, tak bardzo zła charakterystyka. I oczywiście, Jean Gray musi umrzeć. Kolejny miernik kiepskości scenariusza.

W zasadzie cała ta seria jest jak bingo „wszystko, czym pogardzam w amerykańskim komiksie”.

Reszta to raczej typowy średniej jakości Marvel – nadmiernie skomplikowana fabuła, comic book science, dużo bełkotu, który niewiele tłumaczy, nadmiernie uproszczone rozwiązanie, groźba zagłady wszechświata i queerbaiting między Magneto i Xavierem. W zasadzie norma. Pomijając ociekanie mizoginią, od której zdążyłam się odzwyczaić w komiksie, bo czytam komiksy z Image. A po tej abominacji boję się sięgnąć po „1602 Witch Hunter Angela” i mam uraz psychiczny wobec Gaimana. Wow. To nowy poziom goryczy wobec popkultury. Nawet nie wiem, czy mam się kurować, rewa trzem „Sense8”?! To nie recenzja, to wołanie o pomoc.

Nie sądziłam, że Gaiman może zrobić coś takiego. Czuję się oszukana, zdradzona i w jakiś sposób skrzywdzona. To jest najgorsze Marvelowskie AU jakie czytałam, licząc łącznie z blogaskowym fanfiction.

Przetworzenie postaci w realiach wiktoriańskiej Anglii płaskie i miałkie, jakby rzucać pomysłami na chybił trafił. Część rozwiązań jest po prostu obraźliwa, Magneto jako...

1602 to niesamowite działo – Marvelowskie, ale jednocześnie jakby zupełnie oderwane klimatem od innych tytułów tego wydawnictwa. Wciągająca fabuła pełna zwrotów akcji, piękne rysunki a także postaci Marvela w niespotykanych dotąd rolach, których identyfikowanie sprawia mnóstwo frajdy. Minusy? Chciałoby się więcej czarnych charakterów z tego uniwersum, choć należy pamiętać, że recenzowany tu album to dopiero preludium do tego fantastycznego świata! Serdecznie polecam.

Zapraszam też do recenzji

http://www.strefaapokalipsy.pl/elzbietanska-epoka-w-swiecie-marvela-recenzja-komiksu-1602/

1602 to niesamowite działo – Marvelowskie, ale jednocześnie jakby zupełnie oderwane klimatem od innych tytułów tego wydawnictwa. Wciągająca fabuła pełna zwrotów akcji, piękne rysunki a także postaci Marvela w niespotykanych dotąd rolach, których identyfikowanie sprawia mnóstwo frajdy. Minusy? Chciałoby się więcej czarnych charakterów z tego uniwersum, choć należy pamiętać,...

Wychowałem się na komiksach TM-Semic i komiksach w ogóle. Jako dziecko wręcz je pochłaniałem, a moją ulubioną serią był "X-MEN". Potem odkryłem książki i komiksy poszły w odstawkę. Po kilkunastu latach pomyślałem, że sprawdzę czy coś się zmieniło. Sięgnąłem po krótką serię "1602" głównie ze względu na nazwisko scenarzysty, tj. Neila Gaimana, którego cenię jako autora książek (chociaż nadal muszę sprawdzić jego komiksowe opus magnum, tj. "Sandmana"). Pierwsze trzy, może cztery zeszyty, były całkiem interesujące - podobały mi się realia historyczne, potem doceniłem sposób w jaki Gaiman przeniósł znanych bohaterów Marvela do roku 1602. Wyszło to nieźle. Ale dalej było już gorzej, nie obyło się bez facepalmów, a Doktor Doom vel Otto von Doom, to maksymalnie sztampowe przedstawienie "tego złego". No i to nazwisko, litości... Potem pojawiły się jakieś kosmiczne bzdury i czytałem już na siłę. Ostatniego zeszytu nie przeczytałem, bo skończył mi się abonament Marvel Unlimited i tak bardzo mnie nie obchodzi zakończenie, że nawet nie czuję żalu z tego powodu.

Wychowałem się na komiksach TM-Semic i komiksach w ogóle. Jako dziecko wręcz je pochłaniałem, a moją ulubioną serią był "X-MEN". Potem odkryłem książki i komiksy poszły w odstawkę. Po kilkunastu latach pomyślałem, że sprawdzę czy coś się zmieniło. Sięgnąłem po krótką serię "1602" głównie ze względu na nazwisko scenarzysty, tj. Neila Gaimana, którego cenię jako autora...

Majstersztyk, to słowo, jako pierwsze pojawiło się w moich myślach jeszcze w trakcie lektury najnowszego tomu Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela. „1602” bo o ten album tu chodzi to dzieło kompletne zarówno pod względem genialnego scenariusza jak i świetnych ilustracji. Pomysł na przedstawienie historii superbohaterskiej w czasach wielkiej inkwizycji od samego początku bardzo mnie zaintrygował. Tym bardziej przedstawienie tak wielu znanych postaci ze świata Marvela w kreacji średniowiecznej wprost rzuciło mnie na kolana. Odnajdywanie ukrytych smaczków, domysły kogo mogą tyczyć się pewne metafory i przenośnie bardzo mocno wciąga i angażuje czytelnika. Dzięki temu już od pierwszych stron dostajemy opowieść tak bardzo wciągającą, że za oknem naszego domu mógłby rozpętać się istny Ragnarok, a my nie oderwalibyśmy wzroku od kadrów tego komiksu. A przynajmniej ja miałem takie odczucia.

Cała recenzja na naszym blogu:
http://czasnakomiks.pl/index.php/wkkm-46/

Oceniał: Paweł

Majstersztyk, to słowo, jako pierwsze pojawiło się w moich myślach jeszcze w trakcie lektury najnowszego tomu Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela. „1602” bo o ten album tu chodzi to dzieło kompletne zarówno pod względem genialnego scenariusza jak i świetnych ilustracji. Pomysł na przedstawienie historii superbohaterskiej w czasach wielkiej inkwizycji od samego początku...

Matt Murdock jako niewidomy, rudy, irlandzki bard, który jest jednocześnie szpiegiem - strasznie mi się podoba to jego wcielenie :)

Matt Murdock jako niewidomy, rudy, irlandzki bard, który jest jednocześnie szpiegiem - strasznie mi się podoba to jego wcielenie :)

Fajna alternatywa historia superbohaterów w nieoczekiwanych czasach

Fajna alternatywa historia superbohaterów w nieoczekiwanych czasach