Uwaga, niepoprawna opinia.

Zacznijmy od tego, że bardzo chciałam tę książkę przeczytać, aby zgłębić więcej faktów dotyczących łódzkiego getta, które poznałam poprzez przedstawienie teatralne w ubiegłym roku. Miałam nadzieję, że autor, mający osobiste doświadczenia z tamtego okresu, dostarczy mi wartościowej wiedzy. Niestety, zawiodłam się. Głównym powodem tego rozczarowania jest trudność w sympatyzowaniu z narratorem, który wydaje się być mało wiarygodną postacią, ale po kolei...

Pan Poznański krytykuje wszystko i wszystkich dookoła siebie. W jego oczach, wszyscy w getcie byli niekompetentni i nie nadawali się do wykonywania swojej pracy. Oczywiście, nie dotyczyło to samego Poznańskiego, gdyż on zawsze wszystko wiedział, na wszystko miał radę, i zapewne gdyby tylko mógł, rozwiązałby wszystkie problemy getta w jeden dzień. Taki obraz wyłania się z lektury jego dziennika. Co więcej, autor nigdy nie bierze na siebie odpowiedzialności za swoje błędy, na przykład zrzucił winę za nieudaną organizację wydarzenia w resorcie na młodszych pracowników, mimo że to on był faktycznym organizatorem. Dziennik jest przesycony krytycznymi uwagami i ocenami ludzkich zachowań, charakterów, a nawet życia prywatnego poszczególnych osób, z którymi Poznański był zapoznany, co sprawia, że naprawdę trudno jest przez to przebrnąć.

Kolejną kwestią jest ciągłe narzekanie. Oczywiście, nie twierdzę, że nie było powodów do narzekania w getcie, ale autor narzeka... praktycznie na wszystko. Narzeka na zachowanie córki, obwiniając żonę za jej wychowanie, na ludzi dookoła, na organizację getta, a nawet na kolacje, które otrzymuje, podczas gdy inni ludzie cierpią z głodu. To szczególnie uderzające. Autor mieszkał w getcie przez długie lata, więc doskonale znał warunki panujące tam, a mimo to narzekał na jakość posiłków, o których inni mogli tylko pomarzyć. Również jego trudność w uwierzeniu własnej córce, że chodziła głodna nawet po zjedzeniu obiadu (córka i żona nie otrzymywały dodatkowych kolacji),jest trudna do zrozumienia. Autor uwierzył jej dopiero, gdy sam doświadczył głodu!

Kolejnym problemem jest brak obiektywności w ocenie postaci prezesa Rumkowskiego. Autor twierdzi, że znał go jeszcze przed wojną, a w getcie Rumkowski miał zaproponować mu posadę tłumacza języka niemieckiego, którą Poznański odrzucił. Od tego momentu, pomiędzy nimi zaszła niechęć, ale wydaje się, że autor ukrywa więcej, niż wyjawia. Świadczy o tym fakt, że, delikatnie mówiąc, z bratem Rumkowskiego, Józefem, nie za bardzo się lubili, a Poznański wprost nazwał go w swoim dzienniku "głupim". Mam wrażenie, że zaważyło to bardzo na nieobiektywnym przedstawieniu postaci prezesa. No bo jak można traktować poważnie uwagę Poznańskiego, że Rumkowski chowa się w szpitalu, odgrywając rolę męczennika po tym, jak ten został brutalnie pobity przez Hansa Biebowa? A skoro już jesteśmy przy tym, to jedziemy dalej: pan Poznański krytykuje wszystkie decyzje podejmowane przez Rumkowskiego, sugerując, że popełnia przestępstwa, choć nie wymienia konkretnych przykładów, a jednocześnie chwali zdolności organizacyjne i uczciwość Gertlera i Biebowa, co wydaje się być przynajmniej dziwne.

Szczerze mówiąc, poza kilkoma wstrząsającymi opisami, nie polecam tej książki osobom zainteresowanym tematem łódzkiego getta. Nie jest to doskonały dokument, jak sugerowano, a raczej niezbyt ciekawa lektura. Wręcz irytujące są dygresje autora, który, według córki, był niezwykle skromną osobą, choć taki obraz zupełnie nie wynika z tekstu. Ogólnie rzecz biorąc, ta książka nie wzbogaciła mojej wiedzy o nic nowego, więc mogłabym śmiało powstrzymać się od jej lektury.

Uwaga, niepoprawna opinia.

Zacznijmy od tego, że bardzo chciałam tę książkę przeczytać, aby zgłębić więcej faktów dotyczących łódzkiego getta, które poznałam poprzez przedstawienie teatralne w ubiegłym roku. Miałam nadzieję, że autor, mający osobiste doświadczenia z tamtego okresu, dostarczy mi wartościowej wiedzy. Niestety, zawiodłam się. Głównym powodem tego...

Trudno oceniać taką pozycję. Że ciekawa? Że ładnie napisana? Że bohaterowie wyraziści? Przecież to było piekło, a to relacja z niego. Zresztą przedziwnie odbiera się te wpisy z perspektywy bezpiecznego współczesnego człowieka. Jak wymysł chorego umysłu, jak groteskę, świat stworzony przez kogoś jak Mendoza, wypaczony, nieprawdziwy... Tylko że to była rzeczywistość. Racje żywnościowe, które nie pozwoliłyby się najeść do syta jednego dnia, a miały starczyć na tydzień, miesiąc. Produkty żywnościowe, o których nie pomyślelibyśmy, że nadają się do jedzenia, jak babki z kawy zbożowej, obierki ziemniaków, popłuczyny po myciu beczek po winie. 55-godzinny tydzień pracy, praca dzieci, szpitale, w których chorzy nie dostają jedzenia. Powszechna nerwowość, donosicielstwo, pogoń za jedzeniem, a do tego... co rusz uroczystości z okazji jakichś rocznic - na przykład powstania getta. I niemieccy żołnierze - pijani i dla zabawy potrafiący nie tylko upokorzyć człowieka, ale i zabić.
To było piekło.

Trudno oceniać taką pozycję. Że ciekawa? Że ładnie napisana? Że bohaterowie wyraziści? Przecież to było piekło, a to relacja z niego. Zresztą przedziwnie odbiera się te wpisy z perspektywy bezpiecznego współczesnego człowieka. Jak wymysł chorego umysłu, jak groteskę, świat stworzony przez kogoś jak Mendoza, wypaczony, nieprawdziwy... Tylko że to była rzeczywistość. Racje...

Niezwykła książka - dziennik z piekła, relacja osoby która wraz z najbliższą rodziną przeżyła łódzkie getto. Autor przebywał w nim od samego początku wojny. To nie jest porywająca lektura, ale doskonały dokument okrutnych czasów. To co w nim najbardziej mnie poruszyło - to usiłowania zachowania człowieczeństwa i normalności - w absolutnie anormalnych warunkach...!

Niezwykła książka - dziennik z piekła, relacja osoby która wraz z najbliższą rodziną przeżyła łódzkie getto. Autor przebywał w nim od samego początku wojny. To nie jest porywająca lektura, ale doskonały dokument okrutnych czasów. To co w nim najbardziej mnie poruszyło - to usiłowania zachowania człowieczeństwa i normalności - w absolutnie anormalnych warunkach...!