Jakub Poznański

Trudno oceniać taką pozycję. Że ciekawa? Że ładnie napisana? Że bohaterowie wyraziści? Przecież to było piekło, a to relacja z niego. Zresztą przedziwnie odbiera się te wpisy z perspektywy bezpiecznego współczesnego człowieka. Jak wymysł chorego umysłu, jak groteskę, świat stworzony przez kogoś jak Mendoza, wypaczony, nieprawdziwy... Tylko że to była rzeczywistość. Racje żywnościowe, które nie pozwoliłyby się najeść do syta jednego dnia, a miały starczyć na tydzień, miesiąc. Produkty żywnościowe, o których nie pomyślelibyśmy, że nadają się do jedzenia, jak babki z kawy zbożowej, obierki ziemniaków, popłuczyny po myciu beczek po winie. 55-godzinny tydzień pracy, praca dzieci, szpitale, w których chorzy nie dostają jedzenia. Powszechna nerwowość, donosicielstwo, pogoń za jedzeniem, a do tego... co rusz uroczystości z okazji jakichś rocznic - na przykład powstania getta. I niemieccy żołnierze - pijani i dla zabawy potrafiący nie tylko upokorzyć człowieka, ale i zabić. To było piekło.