Dzieci zbrodniarzy wojennych można śmiało podzielić na dwie grupy.

Pierwsza to ta, w której potomkowie nazistów do końca byli lojalni wobec swoich rodziców, wybaczali im złe czyny (albo nawet je „wybielali”) a także włączali się aktywnie w pomoc przy przywracaniu okrutnych członków rodziny do normalnego życia po wojnie. Przykładem tu może być Gudrun Burwitz, córka Himmlera zaangażowana w akcję „Cichej pomocy”, która miała na celu ratować zbrodniarzy przed wyrokami sądowymi a także pomoc po wyjściu z więzienia.

Druga grupa to dzieci wstydzące się tego kim byli ich rodzice. Ludzie, którzy często nie przyznawali się do nich zmieniając nazwiska albo zwyczajnie ukrywając te fakty na wszelkie możliwe sposoby. To wreszcie ludzie, którzy całym sercem nienawidzili tego kim (a bardziej czym) stali się ich rodziciele za czasów świetności nazistów.
Właśnie do takich osób zalicza się Niklas Frank – syn Hansa Franka, jednego z najokrutniejszych bandytów nazistowskich historii III Rzeszy.

„Mój ojciec Hans Frank” to długi bo ponad 300 stronicowy monolog autora pisany w formie listu do ojca. Niklas rozlicza się w nim z każdych zbrodniczych występków Hansa Franka. Rozkłada on osobowość ojca na czynniki pierwsze analizując je dogłębnie nie szczędząc przy tym mocnych słów i obraźliwych epitetów. Monolog ten wręcz ocieka nienawiścią jakiej nie widziałam w żadnej innej książce dotąd.
Jednak mając na uwadze dziennikarską karierę Franka juniora nie potrafię oprzeć się wrażeniu, że mimo wszystko miał on na celu zarobić na swoich osobistych przemyśleniach wzbudzając kontrowersje.
Do takich wniosków już na starcie może skłaniać sama okładka – faszystowskie symbole tuż obok genitaliów…Pierwsza strona książki tym bardziej utwierdza w tym przekonaniu…Chętnie zacytowałabym pierwszy fragment wyznań autora jednak mam na uwadze fakt, że użytkownikami LC i jednocześnie czytelnikami opinii są osoby bardzo młode zatem nie zrobię tego w sposób dosłowny. Niklas zaczyna swą opowieść od obscenicznego opisu momentu poczęcia jego własnej osoby wraz z komentarzem dotyczącym doznań jego matki (!!) przy tym akcie i jednocześnie umieszczając pod nim zdjęcie już nieżyjącego ojca…A to zaledwie początek książki – dalej tylko odrobinę spuszcza z tonu.

Dlatego nie uważam tego tytułu za mocno wartościową pozycję historyczną…Zbyt wiele w niej negatywnych emocji autora (mimo że w pełni uzasadnionych) i po trosze – chęci zysku (co odziedziczył chyba po obojgu rodziców).

http://ksiazkowka.blox.pl

Dzieci zbrodniarzy wojennych można śmiało podzielić na dwie grupy.

Pierwsza to ta, w której potomkowie nazistów do końca byli lojalni wobec swoich rodziców, wybaczali im złe czyny (albo nawet je „wybielali”) a także włączali się aktywnie w pomoc przy przywracaniu okrutnych członków rodziny do normalnego życia po wojnie. Przykładem tu może być Gudrun Burwitz, córka...