Dzisiaj chciałabym zrecenzować lekturę. Jako, że chodzę do drugiej klasy liceum i zamierzam pisać rozszerzoną maturę z polskiego jestem wręcz zmuszona do czytania lektur. Dzielą się one u mnie na dwie zasadnicze kategorie: pierwsza to lektury fajne, a druga to lektury-katastrofy. Do której z tych kategorii zaliczam "Zbrodnię i karę"? O tym już za moment.

Fiodor Dostojewski to znany wszystkim dobrze rosyjski pisarz pozytywistyczny. Uznawany za jedną z najwybitniejszych postaci rosyjskiego pisarstwa. Nie ma się zresztą czemu dziwić, bo niewątpliwie jest on pisarzem niezwykłym. Ma w swoim dorobku wiele powieści, które sławą cieszą się również w Polsce. Jedną z nich jest oczywiście "Zbrodnia i kara", która jest obowiązkową lekturą w liceum. Wielu młodych ludzi patrząc na to dzieło przez pryzmat lektury po prostu jej nie czyta, bowiem panuje przeświadczenie - lektura jest zła. Smutne jest to, że nie zawsze się to sprawdza, o czym już parę razy sama się przekonałam. Dlatego decyduję się napisać tę recenzję. Aby przekonać może i tylko kilku, chociażby jedną osobę do przeczytania tego niewątpliwego arcydzieła.

Powieść ta jest panoramą Petersburga XIX wieku. Miasto nie cieszyło się wtedy dobrą opinią. Panował w nim wtedy bowiem niesłychany bałagan. Na każdym rogu czaił się występek, rozpusta i zbrodnia. Sam ten fakt piętnuje już wszystkich bohaterów. Bo jak tu dobrze myśleć o kimś mieszkającym w takim miejscu? Mimo to z biegiem akcji wszystko się rozjaśnia. Główny bohater - Rodion Raskolnikow od początku zdaje się czymś mocno zafrapowany, co od pierwszych stron nie daje nam spokoju i zmusza do czytania dalej. W końcu dowiadujemy się co ma w zanadrzu ten zagubiony człowiek i wcale nas to nie dziwi. Dokonuje on strasznego wręcz czynu, za który mimo wszystko, po prostu nie można go winić, jakkolwiek jego wina jest pewna. Nie wiem dlaczego, ale od początku odczuwa się do niego sympatię. Jest zagubiony, rozdarty, szuka samego siebie, nie wie czego chce. To wszystko sprawia, że można łatwo się z nim utożsamić, a nawet go uwielbiać (jak się zdarzyło w moim wypadku).

W książce poznajemy wiele barwnych postaci. Na ich tle zdecydowanie wyróżnia się Sonia. Przez życie zmuszona do niechlubnego "zawodu" - prostytucji, a mimo to pozostała na zawsze moralnie czysta. Jej wiara w Boga aż bije ze stronic książki i zmusza do zastanowienia się nad sobą i swoją wiarą. Chciałoby się naśladować Sonię w jej bezgranicznym oddaniu wierze. Postać ta jest również bardzo ważna w dążeniu Rodiona do odkupienia winy, za co można ją jedynie niesamowicie polubić.

Pojawia się tutaj również wiele wątków pobocznych, mniej lub bardziej rozwiniętych, jednak każdy z nich ma istotne znaczenie w fabule książki. Napisana została ona przystępnym językiem, a zdolność Dostojewskiego do budowania świata i charakterów zakrawa na geniusz. Jednym słowem jest to lektura może nie przyjemna, bo trudna w swej prostocie, ale warta zastanowienia i dogłębnego przetrawienia jej sensu i przesłania, co pozastawiam wam czytelnikom. Polecam!

Moja ocena: 4/5

Dzisiaj chciałabym zrecenzować lekturę. Jako, że chodzę do drugiej klasy liceum i zamierzam pisać rozszerzoną maturę z polskiego jestem wręcz zmuszona do czytania lektur. Dzielą się one u mnie na dwie zasadnicze kategorie: pierwsza to lektury fajne, a druga to lektury-katastrofy. Do której z tych kategorii zaliczam "Zbrodnię i karę"? O tym już za moment.

Fiodor Dostojewski...