GENIALNA (!) satyra wymierzona w zgnuśniałe, klasztorne życie i wszechwładzę mnichów w zaściankowej, poddańczo-pańszczyźnianej rzeczywistości XVII-wiecznej Rzeczpospolitej. Tak groteskowego obrazu polskiego duchowieństwa nie było nigdy wcześniej przed Krasickim. Nawet w późniejszych czasach trudno znaleźć utwór równie kąśliwy i pełen równie celnych, przykrych dla stanu duchownego, spostrzeżeń.

Niby jest to szkolna lektura, a więc - dla zasady - zakładać by można, że jest to pozycja przeraźliwie nudna, jednak "Monachomachia" może skutecznie i z powodzeniem walczyć z tym niekorzystnym stereotypem. Gęba sama się tutaj człowiekowi śmieje w trakcie czytania:) A im więcej się przeczyta, tym szerszy staje się uśmiech:) Zaiste, mało jest takich lektur.

"Monachomachia" wzbudza jednak nie tylko śmiech, ale i... smutek. Smutne jest bowiem to, że Krasicki pisał prawdę. XVII-wieczna rzeczywistość pełna społecznego zacofania, poddańczych powinności, dramatycznego spadku poziomu edukacji (w tym również - a nawet przede wszystkim - wśród wyższych warstw społecznych) i przekonania o świętości osób duchownych, jak również o obowiązku służenia Kościołowi duszą, umysłem i majątkiem tylko umacniały pozycję duchowieństwa, a to, nieuchronnie, prowadziło do ogólnej degrengolady, wręcz degeneracji stanu duchownego. Wszechwładzę Kościoła, jego potęgę i pozycję w każdej w zasadzie polskiej miejscowości tamtych czasów najlepiej opisuje mój ulubiony cytat z "Monachomachii":

"Było trzy karczmy, bram cztery ułomki, klasztorów dziewięć i gdzieniegdzie domki"

Ot, i cała prawda. Prześmiewcza, groteskowa, ale jednak prawda. Smutna prawda... Naprawdę warto ją poznać i spędzić trochę czasu z "Monachomachią". Nie trzeba poświęcać go dużo, Krasicki w pełni pokazał w tym utworze kunszt zamieszczenia jak największej ilości treści kosztem jak najmniejszej objętości. Gorąco polecam.

GENIALNA (!) satyra wymierzona w zgnuśniałe, klasztorne życie i wszechwładzę mnichów w zaściankowej, poddańczo-pańszczyźnianej rzeczywistości XVII-wiecznej Rzeczpospolitej. Tak groteskowego obrazu polskiego duchowieństwa nie było nigdy wcześniej przed Krasickim. Nawet w późniejszych czasach trudno znaleźć utwór równie kąśliwy i pełen równie celnych, przykrych dla stanu...