W tej kolejnej książce z cyklu z komisarzem Maigret wydanej w 1961r. nasz komisarz jest o krok od przejścia na emeryturę, czuje się stary i niepotrzebny. Władzę nad policją przejmują młodzi prokuratorzy i sędziowie śledczy, karierowicze i oportuniści lubujący się w papierkowej robocie, którym wydaje się, że wszystkie rozumy pojedli. Zaś starzy funkcjonariusze policji, znający miasto i środowisko przestępcze jak własną kieszeń, odsuwani są na boczni tor, niepotrzebni i zmarginalizowani.

Maigret prowadzi prywatne (bo oficjalnie nie jest dopuszczony do sprawy) śledztwo w sprawie morderstwa starego złodzieja, którego znał od lat i darzył pewnym szacunkiem. Bo złodziej ów, był przestępcą starej daty, kimś w rodzaju Arsene Lupin, nigdy nie używającym przemocy, i okradającym tylko bogatych.

W trakcie śledztwa komisarz kręci się po mieście, poznając podłe knajpki i tanie hotele, spotykając różnego typu ludzi, właśnie wtedy jest w swoim żywiole.

Przy okazji prowadzenia prywatnego śledztwa, Maigret aresztuje sprawców serii napadów na banki. To są przestępstwa gdzie wykrycie sprawców interesuje młodych prokuratorów, a nie morderstwo starego złodzieja, lekceważone i nigdy oficjalnie nie rozwiązane.

Maigret oczywiście dochodzi do tego kto zabił jego znajomego złodzieja, ale zachowuje tą prawdę dla siebie, bo tak naprawdę ani prokuratorów ani sędziów śledczych to nie interesuje. Poza tym implikacje polityczne śledztwa i ewentualnego skazania sprawców byłyby wysoce niepożądane.

To jedna z lepszych książek z cyklu z Maigretem, unosi się nad nią melancholia, tęsknota za starymi czasami, czuje się w niej upływ mijającego czasu i oddech starości.

W tej kolejnej książce z cyklu z komisarzem Maigret wydanej w 1961r. nasz komisarz jest o krok od przejścia na emeryturę, czuje się stary i niepotrzebny. Władzę nad policją przejmują młodzi prokuratorzy i sędziowie śledczy, karierowicze i oportuniści lubujący się w papierkowej robocie, którym wydaje się, że wszystkie rozumy pojedli. Zaś starzy funkcjonariusze policji,...