To klasyk, który wyznacza punkt odniesienia dla wszystkich, którzy z większą lub mniejszą wprawą parali się w naszej literaturze uprawianiem gatunku zapoczątkowanego w Polsce przez poetę z Czarnolasu. Kolejne pokolenia rozpoczynały swoją edukację od zapoznania się i przyswojenia tych wpadających w ucho i na trwałe zapadających w pamięć zwrotów, które tak trafnie i celnie wyrażały prawdę o świecie i opisywały, jak rzadko się komu udawało, emocje, które wyrażają najgłębsze przeżycia i ludzkie doświadczenia. Są wydarzenia, takie jak śmierć ukochanej osoby, które najczęściej okrywa zasłona milczenia, bo nie ma takich słów, które mogłyby opisać to, co dzieje się w człowieku, żeby wyrazić stratę, która dotyka nie tylko w wymiarze fizycznym, ale przede wszystkim duchowym. Nikomu nie można życzyć śmierci i nie ma chyba nikogo takiego, kto by śmierci nie przeżywał, Jest ona stałym i nieodłącznym elementem naszego życia i towarzyszy nam od jego początków, nie ma szans, by przed nią uciec, nie ma możliwości, by przed nią się schować. Jednak inaczej ją przyjmujemy kiedy jest naturalnym doświadczeniem losu i jesteśmy do niej przygotowani i oswajamy się z faktem jej nieuchronnego nadejścia, a inaczej reagujemy kiedy przychodzi nagle i niespodziewanie i zabiera z naszego życia nie tych, co u schyłku, ale tych co na początku swej życiowej drogi. Bolesna strata dotyka każdego, jednak śmierć własnych dzieci, niewinnych i czystych, powoduje w nas ból przeogromny i wywołuje płacz niegasnący, bo rodzą się wtedy w nas pytania, co takiego się stało, że odchodzi dziecko, które nie miało jeszcze szansy zagnieździć się na tym świecie i uczynić cokolwiek złego. Jeszcze chwilkę temu było obok nas, biegało, śmiało się, bawiło, a za chwilę już go nie ma. Pytanie, które stawiamy często brzmią goryczą: dlaczego Boże, za co. Dla tych, których wiara jest słaba lub jej nie ma i dla tych, którzy wierzą, ten ból jest taki sam. Może tylko tym ufającym łatwiej jest się pogodzić i przyjąć, że śmierć ma sens, bo nie kończy życia, lecz otwiera je w nowym wymiarze w wieczności. Kochanowski osierocony po stracie córki wyraził w swych trenach wszystko to, co czuje każdy rodzic. Ma świadomość, że tej samotności nikt nie jest w stanie zapełnić, ale życie toczy się dalej i trzeba żyć dla innych, dal tych co pozostali. Treny to jeden z najbardziej znanych sposobów wyrażania smutku i bólu po odejściu kogoś kogo kochamy. Dla równowagi duchowej pisze utwory lekkie, zawierające dużą dozę ironii i złośliwości. Bo taki jest świat, nie jednowymiarowy, ale bogaty w swej różnorodności. I tam gdzie jest smutek, kiedyś musi zagościć i uśmiech. Tym jest arystotelesowska zasada złotego środka.

To klasyk, który wyznacza punkt odniesienia dla wszystkich, którzy z większą lub mniejszą wprawą parali się w naszej literaturze uprawianiem gatunku zapoczątkowanego w Polsce przez poetę z Czarnolasu. Kolejne pokolenia rozpoczynały swoją edukację od zapoznania się i przyswojenia tych wpadających w ucho i na trwałe zapadających w pamięć zwrotów, które tak trafnie i celnie...