Zadziwiająca jest ta książka! Napisana pięknym, plastycznym językiem, pełna wzruszeń i radości. Optymistyczna i ponura jednocześnie. Dobra i zła. Pełna skrajności, przez co niezwykle trudna w ocenie. Jedno jest jednak pewne - warto się z nią zapoznać.

Ola żyje w swoim zamkniętym świecie - uparcie walczy z demonami przeszłości, próbuje oswoić kompleksy i do każdego wyciąga pomocną dłoń. Życie nigdy jej nie oszczędzało, ale dziewczyna nie poddaje się i żyje tak, aby uszczęśliwiać wszystkich wokół. Z wyjątkiem siebie... Otoczenie ma ją za przewrażliwioną dziwaczkę. Nie można się im dziwić - wewnętrznie rozbita bohaterka wciela się w rolę poczciwej samarytanki, ale w swej nachalnej dobroci niejednokrotnie przekracza wszelkie granice. Uzurpuje sobie prawo do przyjmowania na siebie cierpienia innych, płacenia za ich błędy i zgrywania adwokata, ochroniarza, psychologa i Bóg wie jeszcze kogo. Jak myślicie, czy takie uszczęśliwianie wszystkich na siłę jest metodą dobrą? Bo mnie ta postawa bohaterki wybitnie irytowała. Młode dziewczę uczyniło z siebie matkę-Polkę, która chucha i dmucha, aby się czasem inni nie sparzyli. Tyle tylko, że ten kto się nie sparzy, nie będzie umiał stawiać czoła problemom... A Ola czyni to codziennie za siebie, za rodzinę, za koleżanki i wszystkich wokół... Nie dziwota więc, że tak często obrywa za swe dobro.

Żeby zrozumieć postawę dziewczyny trzeba zagłębić się w jej mroczną przeszłość oraz wniknąć w umysł, pełen sprzecznych uczuć i lęków. Nikt jednak nie sili się na poznanie bliżej tej skomplikowanej osobowości - otoczeniu wystarcza rzut oka na niezbyt ładną twarz, chwila rozmowy z zahukanym dziewczęciem i już etykietka wisi na jej czole. Dlatego Ola jest taka nieszczęśliwa.

Ale wtedy w jej życiu pojawia się Marek. Marek, który budzi w jej sercu nieznane dotąd uczucia. Który rozpala emocje i wznieca ogień pożądania. Między bohaterami rodzi się miłość, ale oboje próbują zabić ją w sobie. Często czyniąc to całkowicie nieświadomie...

Marek jednak wcale nie jest tym, który całkowicie rewolucjonizuje życie Oli. Nie on nieustannie "jest tu, przy niej" (nawiązując do tytułu) i nie on pomaga jej w walce o szczęście. Pojawia się tu pewna tajemnicza postać, która dla czytelnika może okazać się wielkim zaskoczeniem. Pobawcie się nieco i spróbujcie zgadnąć, o kogo może chodzić. Obiecałam wiosenną nagrodę, toteż 'Jestem tu, przy Tobie' rozlosuję wśród tych, którzy przyłączą się do zabawy i w komentarzach przedstawią swoje typy. Myślę, że warto, aby ta niezwykła książka trafiła w dobre ręce. Myślę, że warto ją czytać...

Powieść Anetty Kołodziejczyk-Rieger potrafi oczarować i zachwycić, ale i zirytować. Akcja biegnie tak wolno, że momentami czytanie staje się męczące. Można też odnieść wrażenie, iż cała historia jest nieco przegadana, przydługa. Zbyt wiele tu nawiązań i zbędnych opisów. Czyta się je dobrze, gdyż urzekają pięknem, ale można odnieść wrażenie, że pewne fragmenty ciągną się w nieskończoność. Chyba właśnie takie sytuacje kwituje się określeniem "przerost formy nad treścią", choć wcale tego pewna nie jestem.

Mimo paru niedogodności, książkę nazwałabym pełną ciepła i magii. Pełną optymizmu i wiary w człowieka. Pełną sekretów i dziwaczności. Dlatego tak trudno ją ocenić. Tak trudno pokochać lub znienawidzić. Tym bardziej zachęcam do lektury - 'Jestem tu, przy Tobie' pozostawia w sercu pewien rodzaj niepokoju i zadumy. Nie można przejść obok tej historii obojętnie. A nic tak dobrze nie świadczy o książce jak to, że potrafi wywrzeć wrażenie i wzbudzić falę emocji. Zgadzacie się?

Zadziwiająca jest ta książka! Napisana pięknym, plastycznym językiem, pełna wzruszeń i radości. Optymistyczna i ponura jednocześnie. Dobra i zła. Pełna skrajności, przez co niezwykle trudna w ocenie. Jedno jest jednak pewne - warto się z nią zapoznać.

Ola żyje w swoim zamkniętym świecie - uparcie walczy z demonami przeszłości, próbuje oswoić kompleksy i do każdego wyciąga...