Dwie strony struny. Zaintrygował mnie ten tytuł, przywołując skojarzenia związane z teorią strun. Niestety, dzięki tej książce przekonałam się, że czytanie też może męczyć.

Dwie strony struny to, jak czytamy na okładce, opowieść o dwóch nieznajomych kobietach, które łączy bardzo wiele, zaskakująco wiele. Zbyt wiele, by mogło okazać się to przypadkiem, zbiegiem okoliczności. A przynajmniej, by tak myślał Czytelnik, pragnie Autorka.

Dwie główne bohaterki – Annę i Joannę – łączy podobny los. Uwikłane są w trudne relacje z mężczyznami; w tym samym czasie zapadają na podobne choroby. Obie są ogromnie wrażliwe emocjonalnie, na świat i na inne istoty. Widzą i czują więcej niż przeciętni ludzie. Dlatego też bardziej cierpią. Dosłownie nurzają się w oceanie uczuć i emocji, w którym nierzadko niemal toną. Obie stają na rozdrożu. Choć nigdy się nie poznały, porozumiewają się z sobą telepatycznie i… tęsknią za sobą. Stopniowo treść ich myśli zaczyna wypełniać pragnienie spotkania tej drugiej.

Jakiego rodzaju książkę trzymam właśnie w dłoni? Kim są bohaterki, co je łączy i skąd tak silna więź między nimi? Czy budując fabułę i wyjaśnienie tego fenomenu, Autorka oprze się na psychologii czy ezoteryce, na fantastyce naukowej czy fizyce kwantowej? Takie pytania towarzyszyły mi, gdy otwierałam książkę. Byłam naprawdę zaintrygowana wyjaśnieniem tajemniczej więzi między kobietami, jakiego udzieli Autorka. Po 160 stronach lektury (czyli za połową) nadal nie poznałam odpowiedzi na te pytania, a co więcej – moje zaciekawienie niestety zaczęło słabnąć.

Akcja „Dwóch końców struny” dzieje się w Niemczech, w czasach współczesnych (lata 2010-2012). Powieść skonstruowana jest w formie przeplatających się z sobą wpisów do pamiętników (czy też dzienników),których dokonują obie kobiety. Zdecydowanie dominuje narracja pierwszoosobowa prowadzona przez bohaterki, oddająca świat ich subiektywnych przeżyć, aczkolwiek pojawiają się także krótkie fragmenty narracji obiektywnej, trzecioosobowej.
Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/dwa-konce-struny-anetta-kolodziejczyk-rieger/

Dwie strony struny. Zaintrygował mnie ten tytuł, przywołując skojarzenia związane z teorią strun. Niestety, dzięki tej książce przekonałam się, że czytanie też może męczyć.

Dwie strony struny to, jak czytamy na okładce, opowieść o dwóch nieznajomych kobietach, które łączy bardzo wiele, zaskakująco wiele. Zbyt wiele, by mogło okazać się to przypadkiem, zbiegiem...

Jak dla mnie - masakra.



Tutaj napisałam wszystko:
http://postmeridiem1.blogspot.com/2014/02/dwa-konce-struny-anetta-koodziejczyk.html

Jak dla mnie - masakra.



Tutaj napisałam wszystko:
http://postmeridiem1.blogspot.com/2014/02/dwa-konce-struny-anetta-koodziejczyk.html